امروزصبح وقتی از خواب بیدار شدم توجه ی یک نعمت بسیار بزرگ خداوند شدم با وجود اینکه هر لحظه و هر ثانیه از ٱن بهره مند هستیم اما هیچ گاه در خیال های مان در باره اش فکر نکرده ایم، و در حالی که آن را همواره استفاده می کنیم  اما باز هم در باره آن اندک تعمق نکرده ایم .

 امروز با باز نمودن چشمانم ،درک کردم که با شروع  هر روز زیبای خداوند چگونه از این نعمت بزرگ خداوند مستفید می شویم ،چقدر نعمت بزرگ را  خداوند نصیب مان کرده است

بیاید برای چند لحظه باهم تصور کنیم که  اگرخداوند این نعمت بزرگ را بای ما ارزانی نمی کرد چی اتفاق برای ما پیش می شد؟؟؟؟؟؟

در یک کلام می توانیم بگوییم که هیچ یک از زیبایی های  طبیعت را نمی دیدیم

تصور کنید اگر به یک انسان نابینا می بودیم چی می کردیم‌ ؟؟؟؟؟

در یک کلام می گوییم که متفاوت از دیگران می بودیم و از زندگی لذت نمی بریم اما با این حال عادت می کردیم .

و بلاخره تصور کنید اگر یک حادثه ای رخ دهد و در آن خدای نا خواسته چشمان ما را از دست دهیم چی می شود ؟؟؟؟؟

 

این درد ناک تراز همه ای چیز هایی است که در بالا تصور کردیم

، زیرا

زمانی که انسانها را خداوند بدون این نعمت خلق می کرد این یک چیز عام می بود شاید در تصور مان هم نمی گنجید.

در حالت دوم اگر از جمله ای انسانهای نابینا می بودیم،   شاید آرزوی دیدن را مثل سایر انسانها می داشتیم ، اما چون از کودکی بااین حالت آشنا می بودیم پس مثل هر چیز دیگر برای مان عادتی می شد اما.......................................

اگر خدای نا خواسته در یک حادثه چشمان خود را از دست بدهیم تصور کنید که چقدر زندگی برای مان نی معنا و خسته کن می شد . 

آه خدای من ، چرا تا حال متوجه ی این نمعتت نشده بودم و کمی تعمق نکرده ام چرا با دیدن زیبایی های طبیعت تنها لبخند زده ام  و لذت برده ام ، چرا تا حال به این حقیقت پی نبرده بودم که چی یک نعمت والایت را تا به حال با خود دارم ،

بسیار غمگینم به این که چقدر استفاده های غلط از همین نعمت مقدست کرده ام. 

دوستان عزیز؛

                                                                                                        شما هم با خود فکر کنید و نظر تان را بدهید که در آن زمان چی می کردید؟؟؟