دختر مظلومه واقف شد ز کار آمده پیش پدر گریان و زار
گفت ای بابای عاشق بر درم بهر فرزندت چرا کردی ستم
ای پدر من قوت جان تو ام منتظر بر لطف و احسان تو ام
بودم از تو ای پدر امیدوار تا شوم در زندگانی کامگار
میدهی آخر مرا بر شوهری نوجوانی فاضلی دانشوری
در جوانی با هزاران آرزو ساختی در نا امیدی روبرو
کرده ای آواره و بی خانمان همچو حیوانی فروختی ناگهان
در سر انباغ و با آن مرد پیر ساختی در مجلس محنت اسیر
نه ترا ترسی ز پاک کبریا نه ترا شرمی ز مخلوق خدا
من نمیخواهم حیات پر بلا ای خدا بستان همین جان مرا
مادرم گر زنده بودی این زمان کی تو میکردی چنین ظلم گران
