فقر درجهان یک پدیدۀ فراگیر ونگران کننده است که امروزه دریک جهان مترقی وپیشرفته که به افتخارات تمدن وپیشرفت خود میبالد، دامنگیر میلیون ها انسان میباشد.

  وجود پدیده فقر ناشی از یک نابرابری توزیعی است که خصیصۀ اکثر کشورهای عقب مانده وفقیر میباشد. نابرابری درتوزیع منابع طبیعی، نابرابری درموقف های اجتماعی، نابرابری درتوزیع عاید وبالاخره نابرابری درسطح امکانات معیشتی تشکیل دهندۀ اساسی فقر درجهان میباشد. فقر بحیث یک پدیده عام، دایم مورد توجه متفکرین اقتصادی وسیاسی بوده ، وازلحاظ معانی ومفاهیم به اشکال گوناگون تعبیر شده، ونظریات متنوع برای دریافت راه حل آن از سوی فعالیتی عرصۀ اقتصاد ارائه شده است. فقر نظربه تنوع علل آن، انواع مختلف ودارای درجات متفاوت میباشد. فقر نسبی که با تأمین احتیاجات اولیه، نیازمندی های ثانویه به مشکل قابل ارضا باشد، درحالیکه فقر مطلق که حداقل احتیاجات اولیه قابلیت ارضا را داشته باشد.

کشورهای فقیر نظربه موقف شان دربطن اقتصاد جهانی ، دایم از یک وابستگی سیاسی واقتصادی رنج میبرند، که فعالیت های کلی آنها به مشکلات زیادی روبرو است. نمونه آن در افغانستان اکثراً روستائی استند که شغل اولیه آنها زراعت محلی ومیراثی است، که به شکل اولیه آن به پیش میرود.

توده فقیر دراین کشوردایم از وقوع رویداد های ناگوار بیشترین آسیب رامتحمل می شوند ، واز حالت فقر وعقب ماندگی آن ها حتی دیگران برای اهداف سود جویانه شان استفاده میکنند .

باتوجه به این موضوعات وجود نابرابری درتوزیع عاید که ریشه فقر درآن گره خورده است، ناشی از اختلافات جغرافیائی و طبیعی است که دولت میتواند با در نظر داشت خصوصیات آن راه حل را در درازمدت پیدا نموده وآن را خاتمه بخشد.

 

حمیدالله حمیدی