باد میوزد و من گیسوانم را از پنجره رها میکنم . میگذارم سوار بر اسب خیال به روی بندهای تنهایی نیلوفر ِ سمیرا ِ لیلا ِ گلثوم ِ مدونا ِ کبری ِ شیلا  بنشیند و سرش را از شانه های بی خیالی اویزان کند . 

تاب بخورد ِ تاب ِ تاب ِ تاب 

از بس که دلم گرفته است خیالم عقده ای شده و میخواهد تمام رسم های روزگار را در چرخ بیندازد و با چند قطعه دمبه گوسفند کمی این رسم های خشک را چرب تر و نرم کند تا انعطاف ان سینه های نورس را زخم نیندازد . 

میشود کنار این بید مجنون گوشه حیاط نشست و به دشت ها سفر کرد . اواز کند و روی سن تعظیم کرد و دست گل های ارغوانی را به اغوش کشید و بعد عکس یادگاری گرفت  . 

میشود کنار همین درخت سرو نشست و قصه دختران به معشوق نرسیده را دفن کرد . بهار که بیاید گل ها یی سنوبر از شانه هایم بالا خواهد رفت و نامه پشت نامه خواهد نوشت و هر روز کارت های عروسی چاپ خواهد کرد . 

میشود یک ذهن زیبا داشت با صورتی ابله 

اصلا میشود باد را خواهری نازنین صدا کرد که از هر ناتنی تنی تر است برای من . 

میشه موش فاضلاب این شهر شد و موسیقی راک زد . میشه انتقام را سرد سرو کرد با سس خردل 

 

زندگی صفر درجه 

کاوه ایریک