ظلم در حق یک نو جوان

Posted on at


 


چهار شنبه ساعت 5 شام به تاریخ 1392 / 9/ 10 در خانه نشسته بودم در فکر غرق بودم که ناگهان برایم زنگ امد از یک شماره ناشناس یک کمی مکس کردم بعدا تلیفون را جواب دادم که یک شخص ناشناس بود سلام داد بعدا برایم گفت از ریاست معارف نیمروز با شما به تماس شدم من برایش گفتم بفرماید. برایم گفت شما در بورس تحصیلی هند کامیاب شدید باید که تا فردا صبح که پنج شنبه است خود را برسانید وگر نه از دست خواهید داد . من هم با شوق و علاقه که داشتم که تنها ارزوی و امید من همین بود که از 2 سال به این طرف منتظر این زنگ بودم با هیجان که داشم  تماس او را قطع کردم  در ان جا فقط مادم بود زود نزد او رفتم و دست هایش را بوسیدم وبرایش گفتم مادر جان من در بورس که منتظر بودم کامیاب شدم .


 


 مادر جانم بسیار زیاد خوش حال شد از چشمانش اشک خوشی جاری شده بود و روی من را بوسید و گفت پسرم موفق باشی در تمام عرسه  های زندگی. ومن دوباره دست هایش را بوسیدم و تشکری کردم گفتم مادر جان برایم دعا کن تا بخیر بروم و دوباره برگردم. مادر برایم دعا کرد و رفت چند لحظه که گذشت دوباره امد و برایم مقدار پول داد و گفت پسرم من این تاهد را همرای خود گذاشته بودم که اگر کامیاب شوی این پول را خیرات میکنم. چرا که تنها ارزوی من همین بود که تو کامیاب شوی و تحصیل خود را ادامه دهی.  من هم ان پول را گرفتم و رفتم نان خریداری کردم به مردم غریب توضع کردم. دوباره نزد مادرم امدم برایش گفتم من میروم تا تکت بگیرم . مادرم دلش نمیخواست که من فردا بروم خوب با صد دل و نادل  بلاخره رازی شد که من بروم  برایم پول تکت را داد و گفت برو پسرم برو بخیر بروی.


 


 تشکری کردم بعدا رفتم به طرف تکت فروشی تکت گرفتم.  و دوباره امدم خانه یک دو جوره لباس و مقدار پول همرای خود گرفتم و حرکت کردم به طرف ایستگاه موتر های نیمروز در ان جا که رسیدم رفتم به طرف موتر که طرف نیمروز میرود وقت که در موتر میخواستم بالا شوم صاحب موتر از من تکت را خواست من هم برایش نشان دادم او تکت را دید و برایم گفت : بفرماید:  چوکی شماره 14 بنشیند . رفتم سر جایم نشستم بعد از نیم ساعت موتر حرکت کرد در راه یک ساعت که گذشت از کابل خارج شده بود نزدیک ولایت غزنی موتر عامل که در ان نشسته بودیم از طرف طالبان مسلح مورد حمله قرار گرفت. و مردان مسلح داخل موتر شدن و تمام مردم را تلاشی کردند و هر چیزی که همرای خود داشتند از پیش انها گرفتند بعدا امدند به طرف من  مرا از موتر پایین کردم من فریاد میزدم من بی گناه هستم و من چیزی ندارم که برای شما بدهم من را کجا میبرید. اما گپ هایم بالای شان هیچ تاثیری نداشت  بلاخره مرا به زور در موتر انداختن و چشمانم را بستند در یک جای دور بردن ..


 



انها از من پرسان میکردند که من کی هستم کجا میروم؟ از کجا امدم؟  . من برای شان گفتم  یک ادم عادی هستم برای کار به کابل رفته بودم حالا دوباره به خانه خود برمیگردم. انها طرف لباس های من دیدند و من را تلاشی کردند. بعدا انها از جیب من کارت محصلی را یافتند . با دیدن این کارت شروع به شکنجه کردند. تا دو روز در نزد انها بودم بلاخره با کمک نیروهای امنیتی نجات یافتم. سخت ترین لحظه زندگی من همان حادثه بود خداوند پاک هیچ بنده خویش را به ان حالت که من داشتم رو به رو نکند


 


      


نوسنده : انوش بارکزی


 



About the author

anooshbarakzai

his name is Anoosh barakzai he is 23 years old. he was born in nimrooz Province. he Graduate from school in 2010 he is working in film annex.

Subscribe 0
160