عید یکی از بهترین فرصت های شادمانی عموم مردم، مهلت فراموش کردن غم و اندوه و فکر کردن به خوبی ها و زیبایی ها، زیباترین لحظه برای صلح و همدلی و خوبترین زمان برای تحکیم ارتباطات بین اعضای جامعه است.
فلسفه عید بر میگردد به اتفاقات که قبل از آن روی میدهد و هدف برگذاری و تجلیل عید شکرگذاری پروردگار است چنانچه عید رمضان، شکر گذاری از خداوند است که برای ما فرصت یک ماهه عطا کرده بود تا ما را به رحمت خود نزدیکتر کند و مارا پاک و پاکیزه بگرداند، به همین ترتیب عید قربان نیز شُکرگذاری خداوند است که در عرفه بخشش و کرمش بیشتر میشود و روز طواف در پرتو رحمت خدای خوب و مهربان است و دایره رحمتش مثل همیشه تمام دنیا را فرا میگیرد و قربانی که از ارکان اساسی این عید است پیام های همچون اطاعت بی قید و شرط پروردگار و سر تسلیم در برابر فرامینش فرود آوردن و روحیه ایثار و فداکاری و بندگی خالصانه را به همراه دارد.
پس با تمام این اوصاف، آیا اعیاد ما اینچنین است؟ آیا تجلیل ما ازین اعیاد مطابق به فلسفه آن است؟ آیا درین اعیاد ما بِنای بندگی را بیشتر درک میکنیم یا به گناه و معصیت می پردازیم؟ و پرسش های ازین قبیل، که هر انسان عاقل باید به همه این پرسش ها در محکمه وجدان با نهایت تعمق و تأمل پاسخ دهد.
به هر حال، این اختلافات طبقاتی که در بین اعضای جامعه بوجود آمده مخصوصاً در عید که ثروتمندان اصلاً توجه ی به فقرأ ندارند و مسئولیتی در قبال آنها احساس نمی کنند، ناشی از عدم درک درست از فلسفه و هدف عید است و تا زمانی که فلسفه عید و اینچنین مواقع به درستی درک نشود، این مشکلات همچنان ادامه خواهند داشت و جامعه ما بسوی دوگانگی، سه گانگی و اختلافات طبقاتی خواهد رفت که بدتری آفت اجتماعی است.
پایان
نویسنده: محمد کمیل "جوادی"
