شاید اولین علتش بزرگ شدن و آشنایی با محیط دوروبر باشد که موجب به تغییر عادات میشود خوب برای روشن کردن این موضوع : اول به چند تا مثال ازعادات خوب کودکی که در جوانی فراموش میکنیم میپردازیم
:
اگر در وقت کودکی یکی شما را ناراحت کند حتی بزند بعد چند لحظه فراموش میکنید ولی در وقت جوانی هرگز. اگر در وقت کودکی یکی به شما بگوید این کار را انجام نده انجام نمیدی ولی در وقت جوانی حتما انجام میدی. اگر در وقت کودکی یک کار بدی را انجام دهی معذرت خواهی میکنی ولی در وقت جوانی این را هم فراموش میکنی. اگر در وقت کودکی برای کوچیکترین چیزی خوشحال شوی ولی در وقت جوانی برای بزرگترین چیزها خوشحال نمیشوی. اگر در وقت کودکی با جویدن و موکش کردن دلت را سرد کنی ولی در وقت جوانی با قتل هم دلت سرد نمیشود. اگر در وقت کودکی چندین بار بخورید زمین باز هم بلند میشوید ولی در وقت جوانی با دوبار زمین خوردن دیگر بلند نمیشوی. اگر در وقت کودکی یک چیزی را که خواسته باشی برای بدست آوردنش تا آخرین قطره اشکت تلاشت را میکنی که او را بدست آوری ولی در وقت جوانی بعد از یک یا دو بار تلاش که نتوانستی به دستش آوری ازش دست بردار میشوی. اگر در وقت کودکی یک چیزی یا کاری برایتان جالب باشد دست یکی دیگر را هم میگیرید که آن را با یکدیگر انجام دهید ولی در وقت جوانی حتی کوچیکترین چیزی که خوب یا مفید باشد به دیگری نمیگویید چی برسد این کار را با آن انجام بدهید. اگر اگر اگر واگر های دیگر.
دوم به چند تا مثال از عادات بد کودکی که در پیری به یاد میاوریم میپردازیم:
در وقت پیری مانند اطفال زیاد حرف میزنیم. در وقت پیری به کنجکاوی های کودکانه در زندگی دیگران میپردازیم. در وقت پیری مانند اطفال لج و لجبازی میکنیم. در وقت پیری مانند اطفال بر سر هرچیزی بهانه گیری میکنییم.
و در آخر گفته میتوانیم هیچ دورانی مانند دوران طفولیت نمیشود چون هر کاری را که انجام دهیم به پای کودکی ما میگذازند.
