اکنون که خود و اهداف خود را شناختیم آیا درست است بی پروا بوده ،نظم و برنامه پیش برویم .اهداف خیلی بزرگ است ، اما باید همت را از دست ندهیم
چون کار های بزرگ از تلاش های آغاز می شوند .کاخ های بلند از چیدن خشت های کوچک شکل می گیرند و برای دست یابی به اهداف والا
باید کار های کوچک را با دقت انجام دهیم .
مقتضای این سخنان این است که چگونه وقت خود را که همین کتابچه ی ارزشمند ( زندگی ) از آن بوجود می آید تنظیم نماییم . بهتر است نخست برای خود ، هدف دراز مدت تعین نماییم من در کدام ساحه می توانم برای ملت و کشور خویش بهتر خدمت نمایم کدام راهکار ها را انتخاب کنم که مایه ی کامیابی دنیوی و اخروی میگردد ؟ چگونه می توانم عضو مفید جامعه باشم ؟ شاید کاری دشوار و وقت گیر باشد اما حرکت به جا است بعد برای دستیابی به این اهداف ، پلان عملی بسازیم پلان را به سال ها و از سال را به ماه ها تقسیم نماییم .
پلان ماه ها اول را هفته وار تقسیم نموده قبل از اینکه هفته و ماه به پایان برسد برای آینده اش پلان داشته باشیم وقت به وقت تطبیق پلان را بازنگری نماییم که چقدر موفق بوده ایم نواقص و نارسایی ها را یاد داشت نماییم و راه های حل را جستجو کنیم شاید انتقاد شود که چه اعتبار به زندگی است .
که این قدر برنامه دراز مدت برایش بسازیم ولی باید گفت که اسلام به ما آموختانده است که برای دنیا چنان تلاش کنیم که گویا همیشه زنده هستیم و برای آخرت چنین کار کنیم که گویا همین لحظات آخرین ما در دنیا است .
نویسنده : تهمینه عزیزی
