در جوامعی مثل افغانستان رسم بر این است که حساب موفقیت و شکست هر زنی را به پای جنسیتش میگذارند. مثلا میگویند فلان زن موفق است چون زن است و اگر زنی شکست هم بخورد می گیند: زن بود دیگر!
حالا حکایت تنها زنی ست که کاندید ریاست جمهوری بوده و رد صلاحیت شده. طبق معمول موافقان و مخالفان گرد آمده اند و هیاهو میکنند. عده ای میگویند فلانی رد شده به خاطر زن بودنش و یا اینکه یک کاندید زن بود و او را هم حذف کردند.
کاش میشد زن ها را ورای جنسیتشان ، انسان دید ، با دید انسانی قضاوت کرد. اگر موفق میشوند، علل موفقیتشان را گفت و اگر شکست خوردند، به پای ضعفهایشان بگذاریم تا به پای جنسیتشان.
گاهی وقتها و بیشتر وقتها این زنها هستند که به این موضوع دامن میزنند و دم از تبعیض مثبت میزنند. درست است که زنان برای قرن ها از عرصه های تصمیم گیری پس زده شده اند و اکنون لایق فرصت اند اما یادمان باشد که نفس تبعیض مثبت یک استثناست و نباید تبدیل به قاعده شود.
تبعیض مثبت قرار است فرصت حضور به زنهای توانمند بدهد نه اینکه کسی صرف به خاطر زن بودنش جای انسان توانمندی را بگیرد. متاسفانه در دوازده سال اخیر تبعیض .مثبت بزرگتریت ضربه را به زنان زده چرا که پستهای نشان شده برای زنان، فقط به صورت سمبلیک به زنان داده شد
میدانم دهه ها تا رسیدن به آن فاصله داریم: هنوز زنان به خاطر زن بودنشان آفرین و نفرین میشنوند.
زنان با صلاحیت به خاطر زن بودنشان پس زده می شوند و گاهی زنان بی لیاقت به صورت سمبلیک و بی خاصیت جایی را اشغال میکنند اما از جایی باید شروع کرد...
