امید یک نیروی پیش برنده است ,که دل انسان را برای کار کردن قوت میبخشد و انگیزه های فعالیت و تلاش برای انجام دادن تکالیف و وظایف را در وجود انسان می آفریند ,و به روح و جسم انسان نشاط میبخشد .آدم تنبل را به جدیت وامیدارد و آدم کوشا را به مداومت در جدیت و زیاده کوشیدن فرا می خواند,آدم پیروز شده را نیز تشویق میکند که چندین و چند برابر بکوشد .امید همه چیز است ,درخت زندگی با آن رشد میکند کاخ آبادی با آن سر بر میکشد .امید نیروییست که سرباز را دلیر میگرداند برای پیروزی ,آن نیرویی که دشواری های انقلاب و پیکار را برای یک ملت در بند اسارت را اسان میسازد .امید کاهندۀ تمامی رنج های انسانیست و اگر انسان بتواند روحیه امیدوار بودن را در خود پرورش دهد میتواند در مقابل هر مشکل ایستاده گی کند بدون اینکه به هیچ واهمه ای از موانع داشته باشد باید ذکر کنم که امیدرا بیشترانسانهای ایماندارمی تواند جستجو کرد چراکه آنها ایمان دارند به چیزی که می خواهند واین ایمان گل امید را در دل شان می رویاند.حال خود تصور کنید ایمان وامید را در کنار هم.می توان گفت:امید برای پیشرفت نیز ضروریست .اگر نوابغ دانش و اختراع در حد اصول و ضوابط علمی شناخته شده در عصر خودشان خود را محدود گردانیده بودند و بجر پیش پایشان جای دیگری را نمیگیریستن ,پای انسان به کرۀ ماه نمیرسد . اگر نمیتوانید امید را در دلتان گسترش دهید هرگز عکس ان را نیز گسترش ندهید مثل نا امیدی چرا که نا امیدی از هر آنچه که فکرش را بکنید می تواند خطرناکتر باشد پس همیشه امیدوار باشید و به دیگران امید دهید.
