زنان اکثر اوقات در افغانستان با هر نوع ازار و اذیت و خشونت مواجه میشوند و همیشه خواهان یک فضای امن در جامعه برای خود میباشند،زنان همواره مورد خشونت قرار میگیرند و از کوچکترین نهاد یعنی خانواده شروع میشود و به جامعه میرسد ،همان گونه که بارها و بارها امار و ارقام نشان داده افغانستان بدترین جای برای زنان میباشد و هر روزه امار خشونت افزایش میابد و زنان همیشه خواهان این هستند که جامعه برای انها بستری بسازد تا کمی از این خشونت ها کاسته شود انها از دولت ،جامعه مدنی ،حقوق بشر و دیگر نهاد ها میخواهند تا به زنان به دید یک پروژه نبینند و حداقل نیاز اولیه یک انسان را که ارامش است بدست بیاورند . زنان مملکت من ارامش میخواهند و مکانی امن برای زندگی. انها نمیخواهند که در خانه فقط به چشم یک موجود ضعیف به انها دیده شود زنان نمیخواهند که در محیط کار انها را به دیده یک سمبل یا یک جسم ببینند تا اینکه فقط جندر در نظر گرفته شود و بگوییند حقوق زنان با مردان برابر است،زنان مملکت من میخواهند که در سرک ها در کوچه و پس کوچه تمامی شهر های افغانستان با هراس قدم برندارند از ترس ازار مردان انها نمیخواهند در هر قدم برداشتن نگران این باشند که به انها ازاری نرسد و همیشه متوجه باشند که لباس هایی بپوشند که کسی طرف انها نبیند و لباسی بپوشند که دوست ندارند اما جامعه و محیط اطراف انها موجب میشوند تا خود را حتی در بین زندانی به نام چادری پنهان کنند تا از ازار و اذیت محفوظ باشند و خودشان همواره مورد ظلم قرار گیرند برای زنان مملکتم ارامش و امنیت یک ارزو شده و با این که همیشه خاستار یک افغانستان امن و مصون میباشند دست به اعتراضاتی هم میزنند تا صدایشان را به گوش دولت افغانستان و تمامی کسانی که در ناامن شدن افغانستان برای زنان سهم دارند برسانند تا شود روزی که افغانستان مکانی امن و مصون برای زندگی زنان باشد
ده ها تن از زنان کابل برای کاهش خشونت ها علیه زنان راهپیمایی را زیر نام " مصونیت زنان در محلات عمومی" از پل باغ عمومی تا وزارت عدلیه کابل راه اندازی کردند
آنان با سردادن شعارهای "ما مصونیت می خواهیم آزار و اذیت بس است"، "ما عدالت می خواهیم و آزادی حق مسلم ماست" نقض حقوق زنان در افغانستان را محکوم کرده و از نهادهای مدافع حقوق بشر خواستند تا برای تحقق حقوق زنان بیشتر تلاش کنند.
