حسد آن است که کسی میل نداشته باشد دیگری دارای مزیت و نعمتی باشد و بخواهد که آن نعمت و مزیت از او سلب شود. به کسی که این صفت در او بسیار باشد «حسود» می گویند، حسد یکی از صفات بسیار زشت است. شخصی حسود از لذت و خوشی دنیا کم بهره است. حسد و کینه توزی زندگی را بر انسان تنگ و تاریک می سازد.
پیامبر«ص» فرمود: «لذت و خوشی حسود از همه مردم کمتر است» شخص حسود غالبا" نمی تواند ضرری به محسود وارد سازد و نعمت را از دستش بگیرد، بدین جهت نا چار است با غم و غصه بسر برد و در آتش حسد شبانه روز بسوزد. آدم حسود جز اینکه ره روح خودرنج و عذاب دهد و درنتیجه پیکر خود را بیمار کند کاری از او ساخته نیست.
علی «ع» می فرماید: «شخص حسود هیچ گاه آسایش و خوشی ندارد.»
حسد پایه های ایمان را و یران می سازدو شخص رابه گناه و عصیان وا می دارد. بسیاری از اختلافها و حق کشی ها ریشه ای جز جسد ندارد. امام محمد باقر «ع» فرمود: حسد ایمان را نابود می کند چنانکه آتش هیزم را می سوزاند.»حسد در نهاد انسان ما یه دارد و کمتر مسی است که بطور کلی از آن منزه و عاری باشد.
پیامبر«ص» فرمود: سه چیز است که هیچ کس ازآنها خالی نخواهد بود: گمان بد، فال بد و حسد بنابر این صفت زشت جدا" مبارزه کرد« و از رشد و پرورش آن جلوگیری نمود. اگر این خوی زشت را که مایۀ درونی دارد، آزاد بگذاریم در نهاد انسان ریشه می دواند و رشد می کند و به حدی می رسد که ریشه کن کردن آن دشوار می گردد.
در افسانه های هند، آمده است که روزی خداوند به یک آدم حسود گفت: هر چه ولت می خواهد، از من بخواه، به تو میدهم فقط به این شرط که به همسایه ات دو برابر آن را بدهم. اگر به تو خانه بدهم به او دوخانه خواهم داد. اگر به تو یک اسب بدهم، به او یک جفت اسب. حالا بگو چه می خواهی؟ آن شخص پس از کمی تأمل جواب داد: « پروردگار قادر متعال، تقاضا می کنم که یک چشم مرا کور کنی»
حسد آنجا که آتش افروزد خرمن عقل و عاقبت سوزد
