باید خود را بجای بازیگر قرار داده فکر کند که مثلاً،در هوای کاملاً سرد و بارانی قرار دارد، دانه های باران را روی صورت خود حس کند. دقیق تصور کند که همان بلایی که سر بازیگر آمد، سر خودش هم آمده، به همین خاطر تا میتواند خود را غمگین گرفته، حالات غم و اندوه را توأم با گریه و هق هق، بیان کند

اما اگر نگاهی به دوبلاژ رسانه ها بیندازیم، متوجه میشویم که بیشترین فیصد دوبلوران که همواره در این عرصه فعالیت دارند به این نکات مهم زیاد توجه نمیکنند. برای مثال در همین سریال های هندی دوبله شده، مثلاً بازیگر زن بسیار به شدت اشک میریزد که حتی به هق هق می افتد، اما دوبلور تعیین شده بسیار سرد و بی حس و از همه مهمتر مصنوعی دوبله میکند. یا در قسمتی از فیلم، بازیگر دیالوگ را بسیار به عصبانیت بیان میکند، بطوری که رگهای گردنش برجسته میشوند که حتی بیننده فکر میکند همین لحظه امکان دارد شاهرگش از زیر پوست بیرون بزند، اما متأسفانه دوبلور تعیین شده بسیار به سادگی و با حالتی تقریباً عصبانی حس را بیان میکند

بعضی اوقات موضوع برعکس است. یعنی بازیگر فیلم زیاد خوشحال، عصبانی یا زیاد ناراحت نیست اما شخص دوبلور حالات لازمه را بیان نمی کند.

در کل حسی را که دوبلوران بیان میکنند زیاد با بازیگران فیلم و سریال ها مطابقت ندارد. اما خوشبختانه بعضی از رسانه ها هستند که در این زمینه ها تلاش زیادی کرده اند و توانسته اند این نکات را در نظر گرفته به موفقیت هایی دست پیدا کنند و این خود جای بسا امید و پیشرفت در عرصه دوبلاژ کشور ما است

در دوبلاژ فیلم و سریال ها هر چه حس بیان شده به حس اصلی بازیگر نزدیکتر باشد، در نتیجه به زیبایی فیلم افزوده میشود و مطمئناً بینندگان نتنها از داستان اصلی فیلم، بلکه از نحوه ی دوبله ی آن لذت خواهند برد. اگر فیلمی با رعایت کردن مواردی که یادآور شدیم، دوبله نشود نتنها از زیبایی فیلم کاسته، بلکه نکات منفی را متحمل میشود.

پایان