معمولا کودکان در سنین ۳ -۴ چهار سالگی نمی توانند بین واقعیت و خیالپردازی تفاوت قایل شوند و بیشتر از آنها دروغ می شنویم. آنها هر آنچه به ذهنشان میرسد به زبان می آورند. بنابراین اگر داستانهای تخیلی و دروغی از کودکان شنیدید تعجب نکنید، این فقط نشانه قدرت خلاقیتش می باشد.
کودکان در سنین ۴ سالگی مطابق به خشنودی والدینشان عمل میکنند، به این معنا که هر کاری که والدینشان را خوشحال کند ، کاری خوب است و هر کاری که آنها را عصبانی کند کاریست بد. پس وقتی کودکتان را با صورت آغشته به مربا می بینید و او این را انکار میکند تعجب نکنید. اگر شیر به زمین ریخته و مادرش عصبانی هست، او دروغ بگوید و آن را گردن دوست خیالی اش بیندازد. اما بعد از سن هفت سالگی است که این عمل میتواند به یک ویژگی شخصیتی در وی تبدیل شود.
برای جلوگیری از دروغگو شدن کودکان باید تا سن ۴ سالگی با وی برخورد منطقی داشته باشید و به او اجازه دهید تا داستان پردازی کند و با آوردن دلایلی ساده تفاوت بین واقعیت و تخیلات را برایش مشخص نمایید. بطور مثال بگویید که یک سگ نمیتواند بعد از اینکه زیر غلتک برود روی زمین پهن شده و دوباره به حالت اولی خود برگردد.
هیچگاه واکنش تند در قبال کاری که کودک انجام داده نداشته باشید چون این کار باعث میشود تا کودک را دروغگو کند، او برای رهایی از تنبیه و مجارات از دروغگویی استفاده میکند. سعی کنید تا با حاشیه روی حرف بزنید تا بجای انکار از عملی که کرده ، خودش زبان به اعتراف آن باز کند.
ایجاد قوانین خشک و سخت و توقعات بیش از حد باعث میشود تا کودک سردرگم شده و توانایی دنبال آن را نداشته باشد و برای ناامید نکردن شما دست به دروغ بزند. شما میتوانید تنبیه و پاداش جداگانه را برای دروغ گفتن و راست گفتن در نظر بگیرید، و سعی کنید تا الگوی خوبی برای وی باشید، بسیاری از کودکان با تقلید کردن از دیگران یاد میگیرند و اولین کسانی که از آنها تقلید میکنند والدینشان هستند.
