هیچ پیوندی از نظر گستردگی تأثیر و قدرت بر قراری ارتباط، با خانواده برابر نیست!
چون خانواده چنان پیوندی بین افراد برقرار میکند که منحصر به فرد هستند و هیچ فردی از جامعه به غیر خانواده در محکمداشت این رابطه موفق نیست.

دلبستگی به والدین، خواهر و برادر از اوایل زندگی آغاز و تا آخر عمر دوام میکند و درین قسمت پدر و مادر به حیث الگو در خانواده نقش اساسی را دارند تا فرزندان آنها با تقلید از بزرگان خود در راه برقراری ارتباط با دیگر اعضای خانواده و جامعه موفق باشند.
اما رفتار های ناجور و استرس زا در والدین میتواند تاثیر مستقیمی در فرزندان آنها بگذارد و سازگاری فرزندان را در هر مرحله دچار اختلال کند و این باعث عقب ماندگی آنها از تربیت سالم میشود

.

رفتار هایی که فرزندان از اطرافیان خود میاموزند به صورت عموم به دو نوع است

1-

رفتار هایی که به صورت عمدی به آنها آموخته میشود. مثل سلام کردن و مودب بودن و نحوۀ درس خواندن و...و... که بانی آنها پدر و مادر و یا بزرگتر ها هستند و همه آنها جنبۀ مثبت دارند و در صورت اجرای آن فرق چندان خاصی در افراد ایجاد نمیشود.
2_

رفتارهایی که ناخواسته اطفال آنها را میاموزند؛ این رفتارها را آنها از هم سن و سالان خود میاموزند نه از افراد خانواده، بنابر آن این رفتار ها امکان مثبت بودن و منفی بودن آن زمانی آشکار میشود که طفل به انجام آن اقدام کند. چنین رفتارها از رفتارهای عادی  خانواده متفاوت است و دیگر اعضای  خانواده از وجود آن در طفل خود آگاه نیستند، بنابر آن امکان ایجاد هر نوع عکس العملی از طرف والدین وجود دارد، اگر این رفتارها مثبت باشند مثل ( ادعای بزرگمنشی، رقابت های درسی و...) امکان تشویق از طرف آنها وجود دارد اما اگر این رفتار ها منفی باشد در طفل و خانواده اثرات منفی به جای میگذارد.

محیط اطراف ما مانند وراثت و ژنتیک پیچیده و مغلق هستند و خانواده ها نمیتوانند جلو آنها را بگیرند، پس باید مثبت نگری و مثبت اندیشی را از خود شروع کنند تا با تربیۀ فرزندی سالم گامی در عرصۀ داشتن یک محیط سالم و جامعۀ سالم، برداشته باشند.