احمد پسری 12ساله است.اودر مکتب در صنف ششم درس می خواند. با همصنفی های خود با خوشنت بر خورد می کند. بعضی هارا تمسخر وبعضی هرا مورد لت وکوب قرار میدهد. همه از نحوه ای بر خورد آن شاکی هستند واز دست اوبه اداره شکایت کردند.  مدیر مکتب مادر احمد را احضار نموده ومشکل بیان نمود. مادرش گفت: که من هم می دانم وبرایش نصیحت می کنم اما او گوش نمی دهد. دلیل آنهم این است که پدرش را در جنگهای دا خلی از دست داد. احمد نان آور خانه است. نیم روز را در مکتب ونیم دیگری را در بوت پاک کردن سپری می کند

به درس علاقه دارد اما به دلیل مشکلات مالی درس را بصورت درست تعقیب کرده نمی تواند خلاصه به کمک مالی مدیر وشورای معلمین ومتعلمین به کورس انگلیسی وریاضی راه یافت و دیگر به کار قبلی خود ادامه نداد

من و او هردو در یک کورس ویک کتاب مشابه را می خوانیم وهر دو از لحاظ انگلیسی  لیاقت زیاد داریم. در امتحان چهارنیم ماهه او به دلیل نا معلومی از 40 نمره 8 نمره پائین تر گرفت من به او خندیدم ولی او باسعی وتلاش میخواست خود را از من لایق تر نماید

او در صنف توانست با شرکت در امتحان افغان ترک اول نمره شد. 5 سال گذشت. اوتوانست به مسابقه ای در ترکیه با هزینه ای 80 هزار افغانی ازطرف اداره لیسه شرکت کند

وحال از خشونت او کاسته شده وزندگی که دارد حسرت بسیاری ازجوانهاست

برای آنکه ایمان دارد نا ممکن وجود مدارد