از آنجائیکه انسان یک موجود اجتماعی است و همواره معاشرت و همنشینی با دیگران و ارتباط با جامعه منحیث طبیعت فطری در وجودش شعله ور است بنابر این حتی اگر انسان در انجام امور زندگی و برآورده ساختن نیاز های خود بی نیاز باشد و از همه تجهیزات ضروری برای رفاه و راحتی خود برخوردار باشد، باز هم دلش میخواهد که با خانواده، مردم و جامعه به زندگی خود ادامه دهد که این خصوصیت در تمامی انسانها بصورت طبیعی وجود دارد و در صورت فراهم نشدن معاشرت با دیگران فرد به مشکل خواهد خورد لذا روانشناسان به این باور هستند که اگر فرد به مدت طولانی از معاشرت و داشتن دوست دور نگهداشته شود بلاخره به جنون مبتلا خواهد شد.

به نظر من همنشین و دوست در شخصیت سازی انسان رول مهم و حیاتی دارد چنانچه پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) درین باره میفرمایند:

"آدمی بر دین و اسلوب همنشین خود است پس باید ببینید که با چه کسی دوست میشوید."

واضح است که انسان ذاتاَ متأثر از دیگران است و فکر، اندیشه و خلق و خوی خود را از دیگران مخصوصاً از دوستان و همنشینان خود می گیرد و این دوست است که انسان را به کمالات اخلاق، ادب، هنر، مؤفقیت های درخشان در تمامی عرصه ها و قله های سر افرازی در زندگی سعود و یا هم در منجلاب بدبختی و سیه روزی سقوط میدهد و دقیقاً در همین حالت است که مفهوم کلمه انسان صرفاً در لفظ باقی می ماند و از معنویات و عواطف انسانی خبری نیست.

 

انسان در صورت داشتن یک دوست خوب و قابل اعتماد می تواند به راحتی در برابر مشکلات زندگی تاب آورده و در نیمه راه باقی نماند و همواره از مشوره ها، همیاری ها و کمک های یک دوست همنفس در جهت تعالی و ترقی خویش استفاده کرده، در برابر خود، خانواده، دوستان و نهایتاً کشور خود احساس مسئولیت نموده و در صدد حل مشکلات و رفع کاستی ها برآید.

متأسفانه در جامعه ما خانواده مسئولیت خود را در قبال دوستان فرزندان شان فراموش کرده و فرزندان از نوجوانی و از آغاز دوران بلوغ با افراد نا اهل و هرزه سروکار پیدا میکنند و دوست میشوند که صدها و هزار ها عیب و رذیله اخلاقی را به آنها تزریق میکنند و به حدی صدمات این تیر های نامرعی ویرانگر است که انسان را در مهمترین دوران زندگی اش زمینگیر و خانه خراب کرده، عقل و هوشش را از او گرفته و تهداب زندگی اش را کج میگذارد و زمانی انسان متوجه اشتباهاتش میشود که دیگر کار از کار گذشته و فرصتی برای جبران وجود ندارد و یا حد اقل دیر شده.

دوست خوب و بد مثال بزری است که در زمین بارور میشود و حاصلش هم همان است که انتظارش را داریم.

                                                                                    پایان

                                                           نویسنده: محمد کمیل "جوادی"

                                                                              خزان 1392