پدیدۀ رشوه از مهمترین آسیب های اجتماعی و شایع ترین بیماری های اداری در نظام های حکومتی بوده  که سیستم اداری، مدیریتی و اقتصادی مملکت را از پا در میاورد.
گسترش فساد در یک جامعه، علاوه بر این که امنیت اقتصادی، حقوقی و اخلاقی آن را از میان میبرد، مانع بزرگی است در راه توسعه و پیشرفت در یک جامعه ؛ چون کارگزاران و مسئولان امر به جای ابتکار،خلاقیت و ارائۀ برنامه های مفید، به رشوه خواری روی میآورند و چرخ بازسازی، تولید و توسعه از کار میافتد و جامعه به رکود اقتصادی و اخلاقی مواجه می شود

.
رشوه مالی است برای ابطال حق، اثبات باطل به جای حق که به طور تملق و یا عاجزانه برای اجرا کننده گان داده میشود؛ بنا بر آن هر عملی که به قصد ابطال حق دیگران به صورت هدیه، اقوال و یا پول، به منافع شخصی کی دیگری ضرر برساند رشوه گفته می شود.

 

رشوه به صورت عموم در دوبعد تأثیر گزار است: بعد فردی و اجتماعی
در بعد فردی شخصی که مرتکب رشوه میشود (رشوه دهنده و رشوه گیرنده) در هر دو جهان مورد لعن و غضب خداوند (ج) قرار میگیرد؛ زیرا خوردن مال حرام در تربیت روحی و معنوی انسان آثار بدی دارد و موجب انحراف انسان از مسیر انسانیت میشود.
جنبۀ دیگر این گناه که به مراتب اهمیت بیشتری دارد؛ جنبۀ اجتماعی آن است که به نظر  میرسد که توجه اصلی به مسئلۀ رشوه، بیشتر از همین جنبه است، زیرا ماهیت آن به گونه ای است که درست در راستای تخریب بنیادهای سالم اقتصادی ونظم اجتماعی قرار دارد و چیزی که در نهایت به بار می آورد چیزی جز گسترش روابط فساد انگیز و ترویج روحیۀ فریبکاری، قانون شکنی و تملق در جامعه نخواهد بود