خیلی از ما آدما دم از انسانیت می زنیم. خیلی هم حرفای قشنگی می زنیم. ملیت، قومیت، رنگ، نژاد، زبان و اینا چه اهمیتی دارن. مهم انسانیته که مرز نمیشناسه. خب تا اینجا خیلی هم عالی. ولی تا وقتی که تو موقعیتش قرار نگیریم، نمی تونیم بفهمیم چند مرده حلاجیم.

چند روز پیش، توی کلاس زبان یک درسی داشتیم با عنوان "compassion". ماجرای ی خانواده آمریکایی که طی سفرشون به ایتالیا، پسرشون رو توی یک سانحه از دست میدن و اعضای بدنش رو همونجا اهدا می کنند.

آخر کلاس استاد پرسید اگه شما جای پدر مادرش بودین چه کار می کردین؟ همون کاری که اونا کردن یا اینکه می بردینش کشور خودتون و اعضاشو به مردم خودتون اهدا می کردین؟ اولین نفر خودش جواب داد. گفت میاوردمش کشور خودم.

جواب سریعی که به ذهنم رسید، مرتبط بود با همین شعار انسانیت. چه فرقی داره؟ مهم اینه که بتونیم به چند نفر زندگی دوباره بدیم. خوب شد از دهنم بیرون نیومد. ولی این جواب خیلی زود محو شد. با خودم درگیر شدم.

از هر راهی رفتم راه نداشت. اگه امکانش بود، دوست داشتم این کار رو برای مردم خودم انجام بدم. پس اون همه تفکرات فرامرزی و انسانی چی؟ یعنی واقعا همشون شعار بودن؟!

نمیدونم به این میگن نژاد پرستی یا نه. نمیدونم این میشه ی عمل غیر انسانی یا نه. این که مردم خودت رو به بقیه ترجیح بدی. ولی ی چیزی رو فهمیدم. فهمیدم ما اون چیزی نیستیم که میگیم. ما حتی اون چیزی نیستیم که بهش معتقدیم. ما اون چیزی هستیم که بعد از گفتن و اعتقاد، بهش عمل می کنیم. دوست دارم خیلی بهتر ازین عمل کنم...

به عنوان عکس دوست داشتم ی عکس از خانواده آنجلینا جولی بذارم با فرزند خونده های جور وا جورش ولی ترسیدم اکسپت نشه متنم.

 

زهرا