به دنیا آمدن آغاز زندگی است زندگی که خداوند (ج)به مخلوقات عطا میکند تا از آن به حد و اندازه که میتوانند استفاده نمایند گاهی این زندگی دوام می کند و گاهی همه در نصف راه انسان را تنها میگذارد انسان از جامعه است و باید در جامعه به هر نحوه که است زندگی خود را ادامه دهد.

جامعه انسان را میسازد و انسان است که جامعه را تشکیل میدهد و جامه انسان را وادار به این میسازد که در مکان و سرپوش برای بود باش خود دریافت نماید و مطابق قانون طبیعت زندگی خود را سپری نماید بهترین راه برای ساختن یک زندگی بهتر توجه و شوق داشتن در کار های روزمر میباشد و به صورت بهتر مسولیت های خود را به بهترین نحوه خود انجام دهید و زمانیکه این کار انجام میابد انسان میتواند که فردا بهتر داشت باشد و زندگی را سپری نماید.

 

و زندگی انسان ها مانند یک ساعت شنی است که در قسمت بالای آن هزاران ذرات کوچک است زمانیکه صبح میشود مانند همین ذرات کوچک کار ها را انسان ها سپری میکنند و زحمت را متحمل میشود و هر کار را تک تک به اتمام میرسانند.

هر فرد میتواند از صبح تا غروب هر روزگار کار های دشوار و بد خوب مشکل آسان را انجام میدهد و زندگی هر انسان بالغ برایش یک زندگی نو جدید را آغاز مینماید برای پش برد زندگی بهتر کارهای گذشت را فراموش کرد و به کارهای آینده بیندیشم و آنچه خداوند برای ما عطا نمود از آن به صورت بهتر استفاد نمایم و همیشه در زندگی هوا بهتر زندگی را در سر داشت باشیم.

حسادت دیگران را نخوریم و هیچ گاه در مال دیگران توجه ننمایم و همیشه کوشش نمایم که آنچه در دسترس ما است درست استفاد نمایم و از خداوند بزرگ سپاس گذاری نمایم زیرا زندگی هر لحظ اش زیستن است و همیشه در فکر خوبی برای دیگران باشیم. 

چرا ما انسان ها کوشش ننمایم گه آنچه در تفکرما بهتر است انجام ندهیم و هیچگاه  کار های بدی را انجام ندهیم ولی در حقیقت با انجام دادن کار های بد عذاب وجدان بوجود میاورد و این باعث آن میشود که اعتبار انسان همه از بین برود و در جامعه شرف که دارد از دست میدهد و دوبار مشکل خواهد بود که انسان بار دیگر اعتبار را بدست بیاورد.

خداوند بزرگ برای انسان ها زندگی را که یک نعمت بزرگ است عطا نمود تا انسان ها به صورت بهتر از آن استفاد نمایند

 

و هیچ گاهی کار خلاف اسلامی و فرهنگی را انجام ندهد تا در زندگی همیشه سرفراز زندگی نماید و با مردم بطور مسالمت آمیز زندگی را سپری نماید تا بتواند مضدر خدمت برای خود و دیگران شود و همیشه نامش به نیکوی یاد گردد.

نویسنده عبدالقهار کبیری