انسان مانند درخت است، اول درخت یک دانه تخم است که به زمین کاشته میشود، بعدا آهسته آهسته ریشه، ساقه می کند و به یک نهال تبدیل میشود و برگ می کند و او ضرورت به آب، آفتاب و هوا تازه دارد و آهسته آهسته بزرگ میشود و میوه و دانه میکند
انسان هم مانند درختی است که اول یک قطره خون در رحم مادر است و مادر نه ماه در بطن خود با مشکلات پرورش می دهد و با مشکلات زیاد بلاخره بعد از نه ماه به دنیا می آورد و به خانواده خودش می افزاید و آنرا با بسیار امید بزرگ می کند
اگر درخت پژمرده شود از آن دیگر استفاده نمی شود و از آن درخت نا امید میشوند
انسان هم همان طور است اگر از زنده گی که خداوند(ج) برایش اعطا کرده استفاده خوبی نکند با عث بدبختی و بد فرجامی میشود و از آن شخص هم همه نا امید میشوند و از او هیچ نفعی به جامعه با قی نمی ماند و همان طوریکه به درخت باید توجه زیاد شود تا به رشد کامل برسد انسان هم نیز باید دقیقا تا زمان رشد کامل خود مورد توجه زیاد قرار داشته باشد تا از مسیر که حقیقت خلقت آنرا تشکیل می دهد انحراف نکند تا بتواند راه های سعادت و نیک بختی در این دنیا و آخرت رابدست بیاورد
