انسان ها موجود های بغرنج هستند. هر یک با مشخصه های منحصر به فرد و عادت های عجیب و غریب برای زنده ماندن کوشش می کنند. آدم ها با هر نوع اندیشه ای که دارند در کنج و کنار این دنیای وسیع با تمام مشکل ها و سهولت هایش به زندگی خود ادامه می دهند.
از روزی به روز بشر رو به متکامل شدن روان است.قسمی که تاریخ گواه است انسان ها همه متمدن تر، مترقی تر و متکامل تر شده اند که البته این ارزیابی فقط به صورت نسبـــی آن است نه تمدن، ترقی و تکامل مطلــــق.
کامل بودن نیز از خود تعریف ویژه ای دارد، تعریفی که چون خود این واژه جامع و مانع است اما همان گونه که در سطر های قبلی ذکر کردم، کمال بشر نسبی است و مطلق بودن تنها و تنها از آن معبود اول و آخر است.
پس انسان کامل یعنی چه ؟
امروزه انسان هایی از این قماش به ندرت به چشم می خورند و یا هم ما چشم انداز دقیق نداریم و علت عدم این حالت یک جانبه نگری انسان هاست، به چه معنا ؟
اگر انسان ها را به طور کل به دو دسته تقسیم کنیم، گروه اول برای حال ( دنـیــــــا ) و دومی برای آینده ( آخرت ) خود سعی می کنند. البته در این میان کسانی هم هستند که نه دل دنیا را می رنجاند و نه به طور کامل در پی عفبا است بلکه حد وسط میان این هر دو کلمه.
وقتی که روزانه به دقت متوجه اطرافیان خود که در کنار ما هستند نگاه کنیم، به وضوح دیده می توانیم که عده ای از آنها چسپیده اند به مال و منال دنیا و دنیا داری خود و توجه ای هم به دینداری ندارند و بعضی از این نزدیکان ما چنان متوصل شده اند به دین که از دنیا غافل اند.
کدام یک بهتر است ؟
آیا خود خدا هم چنین می خواهد ؟
اگر از من کسی بپرسد، پاسخ من همین خواهد بود که هیچ کدام بهتر نیست؛ زیرا که این دو گروه زیاده رو و کم رو هستند، در حالی که دین میانه روی و حد فاصل میان این دو را سفارش کرده اسن نه دو حالت دیگر را.
هر دو گروه در اشتباه اند؛ افراد گروه اول وقتی که به سن پیری می رسند چنگ می زنند به دامن دین و جایشان مسجد می شود و گروه دوم وقتی که گرسنه می مانند می چسپند به طرف مال دنیا. وای به حال کسی که مال دنیا بر دین داری اش چربی کند و را به طور کامل منحرف بسازد. در هر صورت هر دو گروه در نقصان هستند.
تا این جا کمی بیشتر به جواب سوال اول نزدیکتر شده امدیم. با توجه به دو گروه قبلی، انسان های کامل در فضای میان این دو گروه به کار و عبادت مشغول اند یعنی تعادل. این گروه هم برای دنیای خود فعالیت می کنند و هم برای آخرت خود در تلاش اند البته با این تفاوت که کار دنیاشان نیز آنها را به رستگاری آخرت نزدیکتر می کند.
این گروه نه جامعه گریز آخرت مدار هستند و نه آخرت گریز دنیا طلب. این گروه در بین خط موازی گروه اول و دوم در حرکت هستند. یکی از ویژگی های این گروه این است که اکثر فعالیت های خود را هم زمان به پیش می برند مثل وکتور های موازی، بر خلاف، دسته ی اول و دوم ابتدا به یک کار خود می پردازند و زمانی که آن کار تا حدی رسید به کار دوم بر می گردند که این خود زمان گیر است و تلف کردن عمر – چیزی که از کم و کیفتش بی خبریم -.
پس انسان های کامل – به طور نسبی نه مطلق – همان هایی اند که تا حال توصیف کرده امدیم ، انسان های میانه رو و انسان هایی که همه جانبه فعالیت دارند و موفق اند.
به نظر شما انسان کامل چگونه است ؟
نویسنده : فرزاد صالحی
