عدالت به معناي انصاف است كه تمام مردم و افراد جامعه از ان برخوردار ميباشد . درعدم موجوديت عدالت نميتوان اجتماع از يك جامعه اسلامي و انساني سخن زد. خداوند (ج) حقي كه براي تمام انسانها داده است بايد تمام افراد جامعه از ان استفاده كند . در عدالت اجتماعي هر فرد شامل حقوقي است كه بايد در اجتماع به ان عمل كند هيچ فردي بدون حقوق از وجايب صحبت كرده نميتواند كه اين حقوق و وجايت بر يكديگر لازم و ملزم است. اين عدالت اجتماعي عبارت از زنده گي انساني ، در دسترسي به تمام نعمات معنوي ، مادي و در رفاه اجتماعي ميباشد كه خداوند (ج) براي تمام بده گان خود افريده است .
پيشرفت دموكراسي و استقلال بدون عدالت اجتماعي دوامدار نمي ماند جامعه را بي نظم ميكند خطر بي قانوني و بي نظمي اجتماع را تهديد ميكند.عدالت اجتماعي باعث ميشود كه تمام افراد جامعه از تفريط و افراط بر حذر بماند. تمام انسان ها حق دارند كه براي پيشرفت وطن و جامعه سهم بگيرند و هم از ثروت اجتماعي استفاده درست نمايند. در جامعه كه انسان ها همه چيز را دارند و به اسراف رو مي اورند، بعضي از ديگر مردم كه در كمال فقر و فاقه زندگي ميكنند انها نميتوانند از وجود عدالت سخن بزنند. اين نوع جامعه را نميتوان جامعه انساني گفت. بزرگان دين بار اول به فكر مبارزه با اين افراط و تفريط بودند كه چگونه به انسان ها كمك كنند كه زندگي خويش را با عدالت اجتماعي يكجا بسازند و تمام موانعي كه بر عدالت و ضرر انسان ها باشد دور كنند.
افراد يك جامعه لازم است كه براي بدست اوردن حقوق خود از عضو جامعه با رويه تعاون اجتماعي فهم خويش را در اين زمينه بيشتر بسازند حقوق و وجايب خود را بشناسند و با توجه به نظم اجتماعي و چارچوب قوانين گام بگزارند. تنها به هم پيوندي سبب پيشرفت در جامعه ميشود و ترقي و تمدن استحكام را اماده ميكند. عدالت اجتماعي در شرايطي عملي قابل اجرا است، كه جامعه داراي يك دولت مبتني بر قانون داشته باشد. وهمچنان از هر گونه اغتشاش و اشوب كه جامعه را به بي نظمي ، بي قانوني ، و سقوط ميكشاند بايد خود داري نمايند.
نويسنده : انوش باركزي
