ده سال جسته و گریخته. کم یا زیاد بی منت یک وبلاگ راه انداختم و نوشتم. برای دل خودم نوشتم و نوشتم.
این روزها هم امدم در فیلم انکس بنویسم و خواننده داشته باشم و قسمتی از تغییری باشم که فکر میکردم و میکنم که جهانی میشود. احترام به زحمتی که یک تولید کننده محتوا میکشد و سهیم بودن در قسمتی از سود مالی اش.
اما این روزها انکس پر شده از تمرین نوشتنهایی که حتی بدرد چرک نویس یک نوشته معمولی هم نمیخورند.
پر از غلطهای املایی و موضوعات پرداخت نشده.
گاهی از نشر کردنشان و اینکه خواننده ای به امید خواندن یک مطلب خوب بهشان سر بزند خجالت زده میشوم.
دلم نمیخواهد به هر قیمتی خواننده ای را به وبلاگمان بکشانیم و موضوع خام و پر از غلطی را به خوردش بدهیم.
مخاطب نوشته ام ، اول خودم هستم و بعد دیگران!
اول فکر کردم کاش فاکتوری هم برای سنجیدن کیفیت نوشته ها وجود داشت اما میدانم که خواننده ها در طولانی مدت وبلاگهای تکراری، موضوعات غیر جذاب و غیر مفید و پر از غلط را ترک خواهند کرد و توصیه من این است که برای خوب! نوشتن تمرین کنیم ونوشته های خوب را به اشتراک بگذاریم و نوشته های ضعیف را نقد کنیم و به اشتراک نگذاریم.
قسمت بزرگی از این ضعف برمیگردد به سیاستهای دست و پا گیر فیلم انکس و کارمندان نه چندان حرفه ای اش که برای نهاد نوپایی مثل این طبیعی به نظر میرسد ، اما امیدوارم که بخش فارسی/دری زبانش همچنان هر روز بهتر شود.
اما فکر میکنم و معتقدم این قدمهای اولیه که براه افتاده است برای تولید محتوا در افغانستان بالاخره راه خودش را پیدا خواهد کرد و من هنوز به این روند خوشبینم! برای کسانیکه میخواهند وبلاگ نویسی را جدی تر دنبال کنند توصیه میکنم ده برابر وبیشتر از ان چه مینویسند، وبلاگ بخوانند. این قدم اول است.
:)
