زندگی را با من بشنو، نگاه هایم را لمس کن، باورم را بخوان، حرف هایم را ببین،مرا شرح ده چگونه ماهی بی قرارم در دریای خیالت. آسمان زندگی ام رنگ کبودی گرفته؛ کلبه ام ابزار گه غم گشته، قلبم دریاست، سایه آسمان کبود تیره اش ساخته. ساحل قلبم راشن های نا امیدی پر کرده، زندگی ام توفانیست،خیالم زاد گه لحظه های آزادیست، مرا چون گل از بین خار ها بیرون کن،و چون پروانه ای در گلستان خیالت رها سا ز. روحم را نوازش کن، با تو بودن را برایم بیاموز، مرا آزاد کن، زندگی زیباست، بیا زیبا بنگریم، وسعت درک خود را چون دریا بزرگ کنیم، با هم هم همه ای برپا کنیم، با هم فریاد با هم بودن را تکرار کنیم، احساس غریبی ام را ثبت دفترچه خاطرات از بین رفته ات کن، درخشش چشمانم را به من باز گردان، تصورم را زیبایی دوباره ده. همه جا خاموش است، همه گل ها بی رنگ مانده، در سفر سکوتم همسفرم باش، سکوتم را بشکن، مرا به اوج فریاد برسان، رویای مرده ام را زندگی و مرا به بلندی ها سوق ده، تومیتوانی مرا اینگونه سازی.
فقط صدایم کن!
