در سپیده دم خلقت که خدای خوب و قشنگ داشت به آفریده هایش میدید، ناگهان کمبودی موجودی را احساس کرد؛ موجودی که ذره ای از مهربانی و ایثارش را در وجود آن به رخ آفریده هایش بکشد و خودش بر مکان لا مکانش بنشیند و از دیدن خلقتش لذت ببرد.
آری! این موجود چیزی بود از جنس اشرف مخلوقات، و چه زیبا خلقش کرد خدای نازنین! با خلق این موجود چه رنگ و بوی بر صفحه آفرینش پراگنده گشت، همه حیران ماندند و ناگهان چیزی نگاه ها را به خود جلب کرد، قلب ها شروع به تپیدن گرفت، حسی بنام محبت در دلها زنده گشت، بلبلان شروع به غزل خوانی کردند، و کلمه های :عشق، زنده گی، اجتماع، ادب، ازخودگذری، ایثارو... ازاین که معنا گرفته بودند جست و خیز مستانه میزدند، زمین انتظار بوسیدن قدوم این عزیز را میکشید، نسیم بی قرار عطر پاشی بود، همه با عجله به او نزدیک شدند، در کنارش چه احساس آرامشی به ایشان دست میداد! همه حیران ماندند که نامش را چه بگویند، بعد از چندی همه او را "معلم" خواندند. وبه این ترتیب موجودی مامور ایثار، فداکار، و نشان عشق بی ریا پا به عرصه وجود گذاشت. سردار وگل سرسبد شان محمد {ص} شد و بهانه آفرینش، و دیگران علم داران این راه بی پایان. برای معلم تنها همین پشتوانه کافیست و رفتن در راهی که معنی خلقت است.
