دل پر زصبر و چو شمع سوزانم

 در انتظار تو با دیده جان گریانم

باز نسیمی آر ز جانبت سوی ما

تاسینه گشایم و دل در آتش بسوزانم

یارا که در ره، خسته و پا برهنه

در دشت سوزان عشق تو پنهانم

دیدار دوخته است به طاق اسمان

تاکه کی یار رسد و سفره دل برافشانم

درپی محبت تو به هرکجا در نا کجا ها

آیم به هوش که چشم در راه و دل کمترین منم

این چه شوقی بود که فکندی بر من فقیر

که زفقراین جود ندانم که دل کجا نشانم

آتش دیدار تو این چنین جان سوزنده

که نیست ز سوخته سخن و خود راندنم

این دل و سر وجان رویش و خواست تو

به نقصان و دیده در رهدورو خود در ایوانم