زمانیکه بیشتر مردم در مورد وهم گرایی می اندیشند, به ذهن شان تصویر کودکی خاموش, گوشه گیر و ناتوان در بیان خود بشکل احساسی و زبانی پدیدار میشود. پیدایش دانش نوین و درک نشانه های متفاوتی که در کودکان وهم گرا پدیدار میشود, در تشخیص این بیماری اثر گذاری بوده است. داکتر تمپل گراندن(Temple Grandin) که در سن جوانی به بیماری وهم گرایی دچار شده بود, به اندازه کافی خوشبخت بود که در کنار خود پدر و مادر و استادهای پشتبیانی داشت که او را بسوی بهبود رهنمایی کنند. با وجودیکه او از سخن گفتن تاخیری و دیگر بی نظمی های پی آمد وهم گرایی رنج میبرد, شامل یک مدرسه شد و با وجودیکه مورد تمسخر و اذیت همسن و سالان خود قرار میگرفت, به درسهایش از دیگران برتر بود و توانست از دانشگاه فرانکلن پیرس(Franklin Pierce) در رشته روانشناسی فارغ شود. او آموزشش را با گرفتن سند کارشناسی ارشد و بعد دکترا در رشته دانش حیوانی ادامه داد.
در نقش یک دانشمند, سخنور و نویسنده, او از حقوق حیوانها و افراد مبتلا به بیماری وهم گرایی دفاع میکند. او در تشخیص درجه های متفاوت وهم گرایی و تمرکز روی آموزشهای نخستین بحیث وسیله ای برای توازن فعالیتهای ناقص اجتماعی, یک فرد حرفه ای است. داکتر گرندین به تازگی به میزبانی آرتور کید در سازمان ان ده لب(inthelab) نشست داشت تا دیدگاه خود در مورد نواحی خاکستری و کتاب تازه خود" مغز وهمگرا" را درمیان بگذارد. بیماریکه هنوز مانند مغز انسانی گیچ کننده است, داکتر گراندین در مورد آگاهی وهم گرایی و دیگر بی نظمی های رشد عصبی که یک موضوع تازه است و در نتیجه توسعه درمانهای پیشرفته ناتوانی های اجتماعی ایجاد شده است, کار میکند.
