منم از نسل آن بوبکر غمخـوار        که مونس با نبی او بود درغــــار

زبس کو مصطفی رابود غمخوار     ازآن رو ثانی و اثنین خواند جبار

چو هجرت کرد هردو درشب تار     نموده قصد یثرب بین کوهســــار

رسید هردو به آخر بر درِ غــار        بیامد جبرئيل از نزد غفــــــــــار

که کفار از عقِب آید خبــردار           شمارا شب پناه باشد در این غار

تجاوز گر نمایید ازهمین غــــار        اذیّت برشما آیــد زکُفــــــــــــار

صدیق و مصطفی شد داخل غــــار     زهر جانب دوان بودند کفـــــار

به وقتی گشت هر دو داخل غــــار      نظر کن تو به لطف پاک ستّار

نِـدا برعنکبوت بنمود جبّـــــار            که تا او پرده سازد بردرِغـــار

به امرآن خدا کو هست ستّــــار         کبوتر کرد بیضه بر درِ غــــار

 

بیامـد جبرئیلِ پیــکِ غمخــــوار          بپاشانید غُبــاری بر درِ غـــــار

نمود آثار شان محو،او به یک بار   که تا نادان بــــگردند جمعِ کُفــــار

به هرسوجستجو بنمود کــــــفار          رسیدند آخر ایشان بر درِغــــار

بدیدی کافران را بر درِ غــــــار         به خود میگفت آن کفار بد کــار

اگر داخل شدی کس اندرین غــــار     شکستی بیضه ها برهم شدی تار

به تشویش بود آن صدیقِ غمخوار   مبادا سر فرو گیرند در غــــــار

بگفتا مصطفی:صدیقِ غمخوار!      خدا حافظ بود مارا در این غــار

توکل کن به حق،دل را قوی دار     مُعیِنِ من خدا باشد به هر کــــار

مکن تشویش صدیقا! در این کار     مهاجــر من شدم با امـرِ جبــــّار

لعین آمد بنزد جمعِ کفــار               که تا گوید به ایشان هست درغار

همان دم جبرئیل از نزد کفار          گرفت او را به بحر انداخت یکبار

نه شد بیرون از بحراو دگر بار      که تا بودند هر دو داخـل غـــــار

سه روز بودند هردو اندرین غار     به روز چهارم امر آمد زجبّــــار

حبیب من! بشو خارج از این غار    نباشد بــر شما خــوفِ ز کفـــــار

نباشد هیچ کس از جمع کفــار          به اطرافِ شما دل را قــــوی دار

تبا هی میرسانم من به کفــــار           مُعینِ تو منم دائــــم به هر کـــار

به آخر بازگردیدند کفــــار               به دیگر سو برفتند از در غـــار

شب و روزبود هردواندرین غار     که تا امرِ خـروج آمـــد زجبّـــــار

سکونت کرده بودماری دراین غار   زبهر مصطفی عاشق به دیــــدار

چهل سال پیشتر در گوش این مار   نِدا گردیده بــود از نـــزد غفّــــار

رسول هاشمی از دست کفــار         مهاجـر میــشود بــا امـــرِ ستّــــار

سکونت میکند او اندرین غــــار       رفیق او بود بوبـکر غمخـــــــوار

نداء غیب را بشنود چون مــار        نمود اندر وجـودش عشق سرشـار

زبهر خود بهر جانب در این غار   نموده بود او سوراخ بسیــــــــــار

همه سوراخها بوبکر برمــار         زهر جانب نمود مسدود درغــــــار

یکی سوراخ را بوبکر غمخوار    به پای خود نمود مسدود بـرمــــار

چه شب شد برسرِهردودراین غار  زبوی مصطفی بی تــاب شد مـــار

به هرسوراخ روی بنمود چون مار   نــدید راه خــروج از بـهر دیــدار

همه سوراخها را دید چون مــار     که باشد جمله گی مسدود به احجـار

همان دم مصطفی شدخواب درغـــار  به نا چاری گزید بوبکر را مــار

ز سوز درد شد بی تاب بسیــار      نـکرد پا دور از سوراخ آن مـــــار

مبادا گرشود بیرون زجا مـــار      گزند او مصطفی را اندراین غــــار

چکید از چشم آن بوبکرغمخوار  بــروی مصطفی زان گشــت بیـــدار

رسولالله چو شد از خواب بیدار   بگفت:از بهر چیست این اشک گلنار

بگفتا: این زمان پای مرا مــار    گزیـــده میـــکــنــد او درد بسیـــــار

بگفتا: پس کجا باشد این مـــار     که تا بر او رسانــــم درد سرشــــــار

بگفتا: زیر پای من بود مــــار     بگفتـــا: پـــای خـــود را زود بـــردار

چو پا برداشت ازسوراخ آن مار   بِرون آمـد بشـــد او محــــو دیـــدار

بگفتا مصطفی: از بهراین مــار    چرا کـــردی صدیقم را تـــو افـــگار

 بگفتا: سالها بودم در این غــار    ز بـــهر دیدنـت ای شـــــاه ابــــرار

ز صدّیقّت بدیدم جور سرشـــار     نمودم بــهر خـود ســـوراخ بسیــــار

شب و روزمنتظربودم دراین غار  که مهمانـم شوی از دســـت کفــــار

زمانیکه شوی داخل دراین غـــــار  دو چشم من شود روشــن به دیــدار

به وقتیکه شدی داخل دراین غار  شدم دیوانــه من عاشــق به دیـــدار

ز بویت من شدم بی تاب بسیــار    دویدم من بهر سوراخ از غــار

همه مسدود من دیدم به احجـــار    شده مانع مرا از وصلِ دیـــــدار

یکی سوراخ را دیدم در این غـــار    به پـا محکم نموده بــود بسیـــــار

گزیدم پای را تا وصل دیـــــدار     بمن گردد میسر اندر این غــــــار

گزیدن شد ز ناچاری بسیـــــار      صدیقت گر چه شد از دستم افـگار

ز زهرم گر به ظاهر گشت افــــگار  فگند آتش به جانم او به یک بـار

نه بستی گر به من این راه بسیــــار  کجا محروم میگشتم به دیــــــدار

من عاشق سالها هستم به دیـــــدار   ز بهر دیدنت ماندم دراین غـــــار

مرا گر میکشی هستم ســـزاوار   سر تسلیم بنــهادم در ایـــن غــــــــار

مُشرف چون شدم این دم به دیـــدار   نــــدارم هیچ ارمانی دگــر بـــــار

مُقرم از گناه خود به صدبـــــار    ز بی تابی صدیقت کـــردم افگــــار

ز صدیق تو از تقصیر بسیـــــار    امید عفــو را دارم در ایـــن کــــار

صدیق و مصطفی چون عشقِ سرشــــار   بـدید ازمارعفوش کردیکبار

نمودش مصطفی پس زهر این مار     بِرون ازپای این صدیق افــگار

لُعابِ مصطفی چون آب برنــــار          رسیداز درد گردیداو سُبکسار

نظرکن توبه تقدیرات ومصنوعات جبّار   ابـاجهل شدعدوعاشق بشدمار

خدا را هست حکمت های بسیــار    کسی راخواند و کس راکند خــوار

کسی را میدهد اومال سرشـــار    کســی را میــکند بــر لقــمه ئــی زار

کسی را میدهد اولاد بسیـــار      کسی باشــد به خـــاک افتـــاده بـــیمار

کسی باشد کمربسته بــه آزار     بهر کس میزند او نیش چون مـار

کسی نفعش به مخلوق است بسیار   بگوید شکر نعمت ها بهر بـــار

نماند دائمی کس اندریـــن دار      اگر کس نیک باشد یا که فُجــــار

تویارب عشق احمد بر دلـــم دار   به عاجزها تو هستی ناز بــــردار

مگردانم تو یارب کمتراز مــــار  به قلبم عشق احـمد نـــقش میـــدار

از این دنیا "صدیقی" توشه بــــردار  دراین منزل نمــی آئــی دگــــربار

 

"هانیــــه صدیقـــــی"