درد, کلمه یی که فقط از سـه کلمه تشکیل شده اما در برگیرنده ی مفـهـومی است از غــم , رنــج , مصــیبـت , تبــاهی , جنــگ و شکـست که نه تنــها جســم انســان را بلکه روح ما را نیز افـــگار می سازد. درد را فقط کسی می تواند تفسیر کند که آرامش خیال را از دست داده باشد , مانند مردم ما , مردم افغانستان که درد هایشان روز به روز فراتر می شود  وبلاخره این درد ها به زخم هایی تبدیل شده اند که درمانی برای علاج آن پیدا نخواهد شد.

زخم هائیکه از درد دل یک مادر افغان سخن میزند مادری که از داغ فرزند شهیدش شب و روز را نمی شناسد.و یا زخمی که تپش قلب کودکان یتیم را از نبود پدرشان بیشتر به تپش می آورد و یا آن زنی که در نبود هیچ سرپناهی دست به گدایی دراز می کند.

 

خلاصه بگویم همه ی ما درد هایی داریم که نه می توانیم با دیگران شریک بسازیم و نه می توانیم در پی درمانی برای آن باشیم. نه تنها کم نمی شود بلکه با آمدن درد  دیگری  باید گذشته هایش را به فراموشی بسپریم , اینگونه است که درد هایمان به زخم ناسور مبدل می شود. یکی از جوانان هنرمند افغان با درک و فهم این موضوع نمایشگاهی را تحت نام زخم ناسور برگزار کرد که این نمایشگاه در برگیرنده ی تابلونقاشی هایی بود که مفهوم اصلی تمامی آنها توسط چسب زخم  ابلاغ میشد.

تابلوهائی که هر کدام آنها گویی سخن می زنند و هزاران حرف های نا گفته در درون خود دارند , هزاران درد و یک دنیا زخم که با هیچ چسب زخمی علاج نمی شود.در این نمایشگاه که روز 5 شنبه مورخ 15 ماه قوس برگزار شده بود تعدادی از جوانان و هنردوستان  اشتراک کرده بوند و استقبال خوبی از اثرات  این هنرمند جوان که تازه پا به عرصه ی هنر گذاشته صورت گرفت.

در جریان مصاحبه ای که با وی داشتم در میان حرفهای خود جملات زیبایی را گفتند:

"در حدود سه ماه می شود که در این بخش شروع به کار کرده ام که البته چند مدت قبل یک پرفارمنس در باغ بابر برگزار شد و من هم در آنجا در حدود نیم ساعت تمام صورت خود را با چسب زخم پنهان کردم. او گفت :

 به نظرمن اگر هر کس به چسب زخم با دقت بنگرد به یاد زخم های خود می افتد که چه زخم ها و چه درد هایی را متحمل شده است و قدرت بیان و شریک ساختن اش را نداشته و شاید هیچ گاه نتواند خود را از این دردها خالی بسازد , چون می داند درد ما را درمانی نیست , اگر درمانی میداشت زخم ناسور نمی شد. "

زهرا نزهت