سال ها است که قلم به دست نگرفته ام تا هر آنچه در دل دارم را روی صفحه کاغذ بنویسم.
سالها پیش زمان حکومت طالبان روزی نبود تا دل تنگی ها یم را روی صفحه های سفید ننویسم.
از هر چی مینوشتم {راز دل هایم با خدا،خاطراتم،دل آزاری هایم حتی طنز هایی که فقط پدرم میخواندشان}
امسال {فیلم انکس}آن حس را به من باز گرداند {امسال بعد از مدتی آن حس را تجربه کردم}پس لازم تشکری کنم و برگ سبز تحفه درویش
تقریبا یک ماه پیش از فعالیت های این شبکه خبر شدم وخواستم دوباره قلم به دست بگیرم وهر آنچه را که در دل دارم بنویسم.
.نوشتن بر روی صفحات سفید کاغذ روانم را آرام میکند.
چون هر آنچه را در دل دارم را به راحتی میتوانم به نگارش درآورم .
بعضی از وقتها حرف هایی است که با زبان گفتاری نمی توان به دیگران بگویی و هدفت را برسانی و این نوشتن است که حرف را بهتر مفهوم میکند
گذشته ها که می نوشتم احساس سبکی میکردم حتی گفتگو ها ودرد دلهایم را با( خداوند) را مینوشتم فکر میکردم و هنوز هم در همان اندیشه هستم که خداوند نیز میخواند.
الهی از تو میخواهم هیچ وقت توانایی قلم بدست گرفتن را از من بنده حقیرت نگیری،به من توانایی ده تا هر آنجه واقعیت است را به رشته تحریر در آورمو بتوانم با این( قلم ام)دردی از درد های مردم ستم دیده کشورم را التیام بخشم و صدای هزاران هزار مظلوم را به گوش دیگران برسانم
به امید روزی که تمام کاغذ هایی که در افغانستان عزیز ما مصرف میشود (نوشته از صلح،دوستی ،مهربانی،آرامش وپیشرفت)باشد.
طفلی کاغذ ها را برای آتش کردن و گرم کردن خود در زمستان آتش نکند وآنها را کاغذ باد هایی بسازد تا آن قدر به هوا برود که دیده نشود و از شوق بلند رفتن کاغذ باد گرم شود، خندان و شاد به مکتب برود
به امیدی پیروزی همه
