دروغ عدم موافقت سخن باواقعیت است.دروغ نتیجه روان شخص دروغگوست واین خودبه این معناست که درقلب اونیزدروغ وجوددارد.کسی که دروغ میگویدبه عهدووفایش اعتباری نیست نبایست به مهرومحبت دروغگودل بست.انسانهای مریض وناسالم دردنیابسیارندولی بایداز شخص دروغگودوری کرد وترسید.دروغ درکردار وگفتارعقل وفهم انسان رابه تباهی میکشاند.دروغ راستی وحقیقت را بی ارزش میکندپس نباید دروغ را نادیده گرفت چراکه اساس تمام زشتیها وبدیها دروغ است

شخص دروغگودرحقیقت منافق است همانطوریکه منافق دو رو است دروغگو نیزبا زبانش چیزی میگویدکه درقلبش نیست.دروغگو متکبر است چون همانند متکبر ادعای چیزی میکندکه دراو وجود ندارد.دروغگو درحقیقت سخن چین است چون باراستی سخن نمیگوید.باوجوداینکه تمام این بدیهاازدروغ نشأت میگیرداماانسانهای بی شماری هستند که به راحتی وساده گی دروغ میگویند. خداوندشخص فاسق،منافق،متکبر وسخن چین رادوست ندارد؛وقتی تمام این صفات زشت ارزدروغ سرچشمه میگیرندپس خداوندازانسان دروغگو هم بیزار است.انسانی که ایمان قوی یی دارداز خداوند می ترسد،ازعذاب قبر به هراس است،ازکیفر آخرت آگاه است بنابراین هرگز دروغ نمیگوید؛همچنان که رسول خدا فرموده اند: امکان نداردمؤمن دروغ بگوید.پس زمانیکه ایمان وعقیده انسان نسبت به خداوند وسرای آخرت محکم وراسخ باشدهرگز دروغ نخواهد گفت.انسان سُست عنصربه این دنیای بی ارزش علاقه زیادی داردوبرای اینکه به راحتی به آرزوهای پوچ دنیایی خودبرسد دروغ میگوید

خداوندانسان را اشرف مخلوقات خوانده وبه اومقام والایی بخشیده است اما متأسفانه انسانهای جاهل ودنیاپرست از این موقف خودآگاهی نداشته وباگفتن دروغ قلب وروان خود را کِدِر کرده واز عزت وبزرگی خوددرمقابل خداوند وبنده گانش می کاهند