افغانستان کشوری است رنج دیده،دردکشیده،زخمی ،داغ دار،ویران شده کشوری که بیش از هر چیز به کمک و همکاری نیاز دارد اما نه به کمک و همکاری بیگانگانبا مقاصد شوم شان بلکه به کمک وهمکاری نوجوانان و جوانان خویش نیاز دارد تا از طریق آموختن و آموزش،از طریق کشف مجهولات و عملی کردن معلومات به زخم

هایش مرحم بگذارند.

این کشورنیاز دارد تا از طریق درس وتحصیل،اتحاد واتفاق مردم به زخم های عمیقی که بر پیکر نازنینش

دشمنان افغانستان وارد کرده اند مرحم گذاشته شود.

از نظر من همچگاه یک آوازخوان نمی تواند از طریق آهنگ و آواز درد هاو زخم های عمیق این کشور را مداوا کند.پس  افغانستان به دانشمند،کاشف،فیلسوف،محصلان و دانش آموزان لایق نیاز دارد به به آوازخوانان که ادعا میکنند ما درد ها وزخم ها کشورم را از طریق زبان موسیقی بیان میکنیم.

درد ها وزخم های کشورم به مداوا نیاز دارد نه به بیان و ادعا

سالهاست که گفتیم افغانستان رنج کشیده وزخمی اما هیچگاه هیچکدام بخاطر مداوای آن بر نخواستیم.

پیشرفت کشورم در گرو دانش و مهارت است نه درگرو نواختن آلات موسیقی.