اولين اثر بدست آمده از زنبور عسل مربوط به فسيلي ميشود که از لاي صمغ هاي ناحيه بالتيک بدست آمده است و قدامت آن درحدود 40 مليون سال تخمين شده است. اکنون در موزيم تاريخ طبيعي نيويارک نگهداري ميشود وقدامت آن 20 مليون سال قبل تخمين زده شده است. اين اسناد نشان دهنده آن است زنده گي زنبور عسل روي کره زمين به مراتب بيشتر از قدامت زنده گي انسان و بسياري از انواع حيوانات و گياهي نابود شده است اين زنده گي استثنائي زنبور عسل درمقايسه با بسياري از انواع ديگر ، که اين حشره از بدو پيدايش تا الحال قادر بوده تمامي شرايط محيطي و دگر گوني هاي زمين را تحمل کند وبسياري از انواع که بعداز زنبورعسل روي کره زمين پديد آمدند ، پس از مدت از ميان رفته وهيچ اثر جز تعداد فسيل از آنها باقي نمانده است .

بشر از بدو پيدايش ، آشيانه هاي طبيعي زنبورعسل را در غارها ، شکاف صخرها، تنه درختان وديگر نقاط به عنوان مکان هاي براي دست يابي به عسل را کشف کرد وتا قبل از قرن 16 ميلادي آشيانه هاي زنبور عسل را مورد حمله قرار ميدادند. مصريان با مهاجرت دادن کندوها در طول رود خانه نيل ، عسل بيشتري بدست مياوردند . کندو هاي قديمي هر منطقه اين خاصيت را داشت که زنبور هارا از آفات مثل باد و باران وساير عوامل طبيعي نا مساعد حفظ کرد .  لوئيس مندزيدي توري هسپانيائي کشف کرد که ملکه زنبور عسل ماده است و تخمها توسط ملکه گذازيده ميشود و بوتلر محقق انگلسي زنبورهاي نر در کندو را مشخص کرد و  ريمنانت اعلام کرد که تمام زنبور هاي کارگر موجود در کندو ماده است . وعلاوتأ هارنبوست ، دوبز و جانشاه ، جفت گيري ملکه با زنبوران نر ، توليد موم وگرده افشاني گل ها توسط زنبورعسل را مشخص وتشريح کرد.