هزاران حمد گویم آن خــــدا را که سقف بی ستون کرده سمــا را
زمین را فرش خاکی گسترانیـد نمــوده میــغ در وی کــوه هــا را
زخاک او آفـــریــد بــابــای آدم ز ضلـــع چپ آن بی بی حــوا را
جنان را ساخت منزل گاه ایشان سپس آنهــا نمودنــــد آن خطــا را
زبعدش ساخت شان بیرون زجنت نمود هــم عفو بــر آنهـــا خطا را
نمود از بهرشان نسل فـــراوان کشیـد از وُلـــد ایشـــان انبیـــــا را
فضیلت یافت آدم بــــر ملآئِک که تعلیم کرد به ایشـان نامهـــا را
چو شد استاد بـر جمله ملآئِک بشان شد امـــر تعظیم جـــرمــا را
ملآئِک جمله تعظیمش به جا کرد مگـر ابلیس حسد کــــرداب مــا را
نبودی گر به آدم فضل یـــزدان کجـــا تعلیـــــــــمُ دادی نامهــــا را
"صدیقی" گو ثنا هر دم خدا را بخـــواب دیدی جمال مصطفی را
"هــــــــــــــــــــانیه صدیقـــــــــــی"
