با عرض سلام خدمت شما دوستان عزیز، بسیار خرسند هستم که باز هم با مطالب جدید در خدمت شماهستم .امروز بازهم مثل روزهای گذشته یک متلب جالب را برای شما عزیزان انتخاب کردم که به سمع حضور شما عزیزان میرسانم امید است که مورد توجه شما خواننده گان گرامی قرار گیرد.
مطلب امروز من راجع به وضعیت اطفال و دوره طفولیت آنها است.من یک فیلم مستند را تماشا کردم که یک زن به کودکستان همان منطقه رفته و خود را با لحظات خوش آنها شریک ساخته و با دیدن این اطفال او نیز خاطرات دوران طفولیت را بیاد آورد.او از دوران طفولیت خود برای بچه ها که دور و برش بودند جنین تعریف میکند که من در آن زمان همانند شما اطفال نازنین یک طفل بسیار خوشبخت بودم چون من هم همانند شما و دیگراطفال به کودکستان میرفتم بعد از کودکستان به مکتب رفتم و برای من بسیار خوشایند بود وهرگز از مکتب رفتن خسته نمی شدم.و او اضافه کرد که بصورت کل تمام خواسته های که داشتم توسط پدر ومادرم برای من فراهم میشد.و من از آن زما ن خاطرات بسیار شیرین دارم که هرگز فراموش نخواهم کرد.
دیدن این مستند و شنیدن خاطرات دوران طفولیت این خانم،مرا به یاد خاطرات تلخ دوران طفولیت خودم انداخت.چون دوران طفولیت من تماماٌ با جنگ و خونریزی گذشت.و امثال من افراد بسیار زیادی هستند که خاطرات بسیار بد از دوران طفولیت شان دارند و گوشهای مان بجز از صدای هاوان ،مرمی ،راکت و دیگر مواد کشنده را نشنیده است.من به یقین گفته میتوانم که در مدت سه دهه جنگ ناتمام در کشورعزیز ما افغانستان تمامی افراد که در این کشورزندگی میکردند، در لحظه لحظه زندگی شان انتظار مرگ را میکشیدند چون هرآن امکان داشت که تعدادی از هموطنان ما توسط مرمی تفنگ ,راکت هاوان وغیره به شهادت برسند.که واقعاٌ خاطرات وحشت ناک بوده واست.
امروزه با وجود کمکهای جامعه جهانی و کشورهای امریکایی واروپایی ,هنوز هم کودکان زیادی در کشورعزیز ما از تمام سحولت ها که باید برای شان فراهم باشد,محروم هستند و در یک وضعیت نابسامان و بسیار وخیم زندگی میکنند.که شخصاٌ برای خودم به عنوان یک انسان و یک افغان بسیار درد آور است.اکثر کودکان این سرزمین به جای اینکه به فکر بازی گوشی و ساعت تیری و لذت بردن از این دوره ناب زندگی شان باشد ویا همانند اطفال دیگر به رفتن سوی مکاتب فکرکنند,به فکراین هستند که که چکونه بتوانند یگ لقمه نان پیدا کنند تا شکم های گرسنه خود را سیر کنند.و اکثراین اطفال نازنین نان آور خانواده شان هستند. کودکان خانواده های فقیر در افغانستان غالبا کار می کنند و از تحصیل باز می مانند.
در ادامه مطلب میخواهم یک تعریف از انسان به عنوان یک موجود داشته باشم .انسان به عنوان موجود اشرف مخلوقات الهي بوده مهمترين عاملي كه سبب رشد و تعالي انسان و حركت او به سمت كمال مي‌گردد تربيت صحيح است.کار شناسان مسايل اجتماعي مدرسه ابتدائيه يک انسان را دامان پاک مادر گفته اند و مربي آن مدرسه را هم مادر معرفي ميکنند. پس اين مربي بايد از مهارت هاي فوق العاده ويژه استفاده کند تا بتواند شخصيت مناسب را براي فرزندش در مراحل مختلف زماني به تجربه بگيريد. مادر نقش مهم را در رشد کودک دارد تا اينکه کودک بتواند در اجتماع ظاهر گردد و با پديده هاي اجتماعي سازگاري پيدا نمايد
اديان و قوانين بشري با اينکه نقش خانواده و بخصوص والدين در رشد و نمو کودکان موثر دانسته و تاکيد ميدارد تا از خشونت در مقابل آنها جدآ خوداري نمايند.بخصوص دين مبين اسلام تمام پيروان خويش را به شفقت براي خود سالان هدايت نموده و تاکيد بالاي پرورش سالم کودکان ميکند دارد و والدين را هدايت داده تا نيازمندي هاي مادي و معنويکودکان شان را بر آورده نمايند.پيامبر بزرگوار اسلام ارشاد فرموده اند که همانطوريکه والدين بالاي فرزندانشان حقوقي دارند برعکس فرزندان شان نيز حقوقي بر بالاي والدين خويش دارد
افغانستان با اينکه يک کشور در حال جنگ ميباشد و حاکميت قانون بشکل که بايد تطبيق گردد متاسفانه در اکثريت از قلمرو اين کشور حاکميت قانون ضعيف بوده وحتي از کودکان به منظور سرباز گيري در جنگ ها نيز استفاده ميشود. حتي نيروي هاي مخالف مسلح دولت در اين کشور کودکان را براي مقاصد عمل انتحار (خودکشی) شستشويي مغزي نموده و آنها را تحت تاثير افکار بنياد گرايي خويش قرار ميدهند. سازمانها مدافع حقوق کودکان در افغانستان چندين بار از وضعيت کودکان در اين کشور اظهار نگراني کردند و خواهان توجه بيشتر جامعه جهاني و دولت افغانستان در زمينه حقوق کودک شده اند.
اين خانواده ها در نهايت از مجبوريت کودکان نازنين شان را مانع رفتن به مدرسه ميشوند تا اينکه جگر گوشه هايشان را به انجام دادن کار هاي مشکل و بسیارسخت مجبور میسازند. تا لقمه نان را براي خانواده هايشان بياورند. گماشتن اين کودکان در فعاليت هاي شاقه و آسيب پذيري ها خياباني اين کودکان را از حق آموزش و پرورش شان محروم ميسازد. که محروم شدن نسل آينده کشور از سواد کشور را مواجه به يک بحران عميق ديگر خواهد نمود
محبث ديگر مشکلات اجتماعي در اين کشور ميباشد.بزرگترين مشکل اجتماعي در افغانستان نبود شغل و کار است وهمچنان فساد اداري است که اکثريت مردم اين کشور از بيکاري و فساد اداري رنج ميبرند و ناچار روي به نيروي های مخالف مسلح دولت مي آورند که مورد استفاده مخالفان مسلح دولت قرار ميگیرند و يا دست به اعتياد به مواد مخدر ميزنند و عده ديگر از جوانان که تازه خواهان شموليت در موسسات تحصيلات عالي دولتي ميباشند نیز ازاین مشکلات رنج میبرند . دولت قادر به جذب همه جوانان متقاظا نيست و تعداد کثير از جوانان از راه نيافتن به موسسات تحصيلات عالي مايوس ميگردند. در رقم افراد بي کار افزود به عمل ميايد. و تعداد از جوانان ديگر که با در دست داشتن مدرک دانشگاهي از شغل يابي به علت فساد اداري در ادارت افغانستان نا اميد شده .دست به مهاجرت هاي غير قانوني به کشور هاي ديگر ميزنند
