بار سفر بسته ای ، ای همسفر با کدام خروش

بهر کجا و با کدام زمانه و نوش

دل دیوانه با کدام چشن کند بیان

که به یاد و نام آسمان توست به هوش

ای دم ، ای هوا ، ای صحرا جهان من

در این کنار شکسته و نشسته بهر یک نگار پوش

رود و زمزمه ما آید سوی دیار ما

همه رقص و شادی در راهش زنیم جوش

قدمش بر دفتر ما معنی زندگی است و ادب

که ز ادب  چشم او ادیبان ادب بوند خموش

تنم چون این نی دهد  جان و زند قلب

تا که می مستانه گل گیرد در آغوش

در تن، گیاه محبت کاشتیم و حاصل

تا بهر محبت نگاه تو گیرد پوش

قطره خویش رنگی زنیم و دنیا

که تن خاکی ما گیرد فروش و  حرف ما گوش

ای همسفر دیده جان مسپار بر این لحظه فانی

گوش یاد او بهر من است سروش