هر چند میدانم که زندگی بقا ندارد وهیچ کسی از اجدادم نتوانسته اند تا امروز زنده بمانند ومن هم میدانم که این زندگی ما زود گذر است . اما خواسته دلم بسیار . دلم یکبار میخواهد رئیس جمهورباشم، یکبار میخواهد که وزیر باشم اما افسوس نمیشود ، من بخاطر قدرت طلبی این وظایف را نمیخواهم. من از روز که چشم به دنیا گشودم تمام عمرم در درد ، رنج و جنگ ها سپری شد . این اتفاقات دلم را مجبور به این کار میکند تا مردمم دیگر در درد و رنج به سر نبرند و دلم میخواهد تا خوشی های بی شمار را برای هموطنانم زمینه سازی کنم .
دلم میخواهد که من رهبر شوم و تمام مردمم را به یک طرف سوق بدهم که بتوانند آینده بهتر را برای شان تثبیت کند . این حرفهایم شاید برای بسیاری جالب تمام شود، اما من شناختی که از خود دارم و بالای خود اطمینان دارم اگر چنین شود من ماموریتم را به خوبی و صادقانه انجام میدهد ، خواسته های دلم چیست ؟
مردمم دیگر رنج نبینند و در یک فضاء امن زندگی کنند و خبر های دل خراش نابود شود که گوید امروز در فلان جای انتحاری شد.
این ملت که چند دهه را در بدبختی سپری کرده و کوچه هایش را خون گرفته میخواهم آرامش را برای مردمم به ارمغان بیاورم که تا صدای گرسنه ای بگوشم نرسد که بگوید خیر بده
و هموطن دیگرم نگوید که در فعلان ریاست کار بند و بدون رشوت کارم نمیشه دلم میخواهد تا مردمم برای کار که واقعأ مستحق است پول پرداخت کنند.
دلم میخواهد تا دیگر در گوش هر افغان خبرهای بین المللی زمزمه نشود که کشور شان در جهان در کشت مواد مخدر مقام اول را گرفت .
دلم میخواهد تا مادری بخاطر مرگ فرزند خود چشم تر نکند و هیچ فرزندی از بی پدری درد و رنج بکشد وهمیشه چشمش به دروازه باشد که چی وقت پدرم بر میگردد .
خانمی جوانکه چند ماه از ازدواج ش میگذرد و شوهرش در یک حمله انتحاری جان باخت و درخت تان امیدش از بین رفت دلم میخواهد که چنین حادثه دیگر رخ ندهد.
این همه برای گفتن بود تا سر نوشت را شما رقم بزنید و انتخابات که پیش رو داریم در آ اشتراک کنید و شخص که واقعأ میخواهد تغیر بیارود آن را انتخاب کنیم تا باشد از تمامی بدبختی ها نجات یابیم
نویسنده : محمد رفیع کبیری
