در عصر گوننی تعلیم و آموزش زبان کشور های دیگر به یک دانش پیشرفته تبدیل شده و علوم تربیتی نقش اصلی در تغییر و تحول سیستم مدرن تعلیمی جهان در حال تغیر کردن است.شیوه های تدریس و آموزش نیز در کشور های دیگر به امور زمان به زودی در حال تیغر میباشد . در جهان امروزی آموزش زبان پایه و اساس بیادی علمی هر کشور به شمار میرود.مگر با عرض مذرت بی سوادی و جهل در مکاتب عقب ماندگی عمومی از میراث شوم حکومت های و در طول جنگ ها و استبدادی گذشته به ما باقی مانده است . ما در افغانستان فیلای هفتاد درصد مردم بی سواد داریم .ودر وضعيت نامناسب تداوی دركشور خود قرار داریم. شماری داکتران تحصیلات عالی در مسلک خود نداشته و بعضی آنها و مجوز قانونی برای کار ندارند. و هچنان ادویه بی کیفیت چالش دومی در این کشورما وارد که اثر برای تداوی نمیداشته باشد هچنان دسترسي نداشتن به آب آشاميدني سبب امراض گوناگون میشود امكانات نداشتن تداوی و شيوع مریضی ها هم وطنان ما جان خود را از دست مي دهند و .در جریات این مشکلات ما افغان ها برای تداوی اعضای فامیل خود مجبور میسازد که به کشور های خارج ببریم
تاریخ افغانستان شاید است که ما افغانان در بین خود در داخل افغانستان تبعیض داریم مگر وقتی به کشوری خارجی سفر میکنیم
مشتاق دیدار افغان های خود میشویم.و کوشش میکنیم که شخصی را پیدا نمایم تا برای ما رهنمایی کند مریضان افغانی مشکل لسانی را دارند و باید ترجمان و رهنمای داشته باشد تا با آنها کمک نماید
زمانی وارد کشور های ماندن هند و پاکستان میشوم در نزدیک میدان ها هوای و شفاخانه اشخاص افغان را میبنیم که به ما میگوید
به رهنماهی و ترجمان صرورت دارین اگر مشکل لسانی داشته باشیم میگویم (بلی)این گونه اشخاص فقط مقصد شان حاصل نمودن پول میباشد.اشخاص بسیار بی رحم و ظالم میباشد و از مریض ضرف مقصد تجارت استفاده میکند.این گونه اشخاض بندون این که همرای با داکتران ورابط خاض دارد رابط خاض با ادویه فروشان به نام کمیشن نیز داشته میباشد.در هنگام عملیات ادویه ها از کیفیت خیلی پاهین و به قیمت خیلی بالا و بدون کدام رسید به مریضان داده میشود یعنی به طور بازار سیاه به فروش می رسانند یعنی بعضی نسخه ها را از خود مینویسد.
مردم افغانستان بالای داکتران خارجی اعتماد خوبی داریم به همین دلیل است که صد ها نه بلکه هزار ها افغان بخاطر تداوی به کشور های خارج مثلی پاکستان و هندوستان سفر می کنند. و کوشش نمایم که شکار این گونه افراد نشویم و هر دانش و زبان خودما و یکی از عصاع فامیل ما داشته باشد با خود ببریم
نویسنده
احمد پرویز شفق و دوشیزه شفق
