بشر همواره در زندگی خویش کوشیده است تا اثری از خود به جا بگذارد و این عطش همواره او را به سوی اختراع؛ اکتشاف؛ رسم کردن و نوشتن سوق داده است. هنر نیز یکی از راه هایی است که به ما ماندگاری هدیه می کند. هنر رسامی- هنر خطاطی- هنر تاتر و سینما- هنر مجسمه سازی- و بسیاری هنرهای دیگر. متن نیز همیشه می نویسم نوشتن احساسات مرا به چالش می کشد و بسیاری اوقات از لحاظ روانی تخلیه می شوم. با گذشت زمان پی بردم که می توانم فراتر از نوشتن خاطرات پیش برو تا اینکه به نوشتن برنامه های تلویزیونی رو آوردم برنامه های زیادی را نوشتم؛ کودک و نوجوان- اجتماعی و بزرگسال
بهرحال گذشت زمان مرا با وادی فیلم و سینما آشنا کرد به خوبی به یاد می آورم که در زمان کودکی ام در محله ما یک تیم فیلم سازی آمده بودند و فیلم می ساختند چون خرد و خجالتی بودم نمی توانستم پیش بروم و از کارشان سر در بیاورم، بعضی از دوستانم که جسور تر بودند به عنوان سیاهی لشکر در فیلم بازی کردند اما من نه
از آن روز به بعد همیشه آرزوی فیلم سازی و یا اشتراک در یک تیم فیلم سازی را در سر داشتم این رویای من با کار در تلویزیون تا حدی به واقعیت پیوست اما این حقیقت این است که از تلویزیون تا سینما فرسنگ ها فاصله است. چند سال کار در تلویزیون نیز نتوانست عطش مرا خاموش کند. نوشتن درامه ها و سریال های رادیویی همواره ذهن مرا با خود درگیر می کرد ، هنگام نوشتن تمام صحنه ها و فضا ها را در ذهنم تصور می کردم تا اینکه با کمک همسرم به وادی سینما کشانیده شدم
نوشته فیلم نامه های کوتاه و ساده آغاز کار بود و همکاری با برخی از جوانان مستعد فیلم ساز گام بعدی، اما امروز خوشحالم که با یاری خدا و حمایت برخی از سازمان ها و مراکز هنری توانستم تا اولین فیلم کوتاه خویش را بسازم، البته چند سال قبل نیز مستندی از زنان افغانستان ساخته بودم اما این کار اولین تجربه ام در عرصه فلم های هنری بود البته در بخش کارگردانی
امروز حس خوبی دارم، اینکه توانسته ام اثری خلق کنم و آن را با عشق به خانواده ام، همسرم و فرزندم هدیه کنم تا اگر روزی من نبودم او اثر مرا حفظ کند و گاه گاهی به تماشایش بنشیند. چقدر خوب است که همه ما به شکلی از اشکال اثر خلق کنیم و از خود چیزی به یادگار بگذاریم و بیهوده زندگی نکنیم.
