نماز یکی از مهمترین امور عبادی که همیشه بدان توصیه می شویم، نه تنها از سوی دین و فرمانهای دینی بلکه از سوی والدین، اقارب و بهترین دوستان، و چنانکه معمول است پدر و مادر یا اقارب و یا بهترین دوستان برای انسان بهترین چیز ها را توصیه می کنند، پس چنین به نظر می رسد که انجام این وجیبۀ دینی نه تنها لازمی بلکه دانستن آن نیز حتمی است...
من سعی ندارم که در این نوشته احکام دینی و یا فقهی نسبت به انجام و یا ترک این فریضه و یا عبادت بیان دارم ویا از فوائد جسمی که این عمل روحانی دارد بیان(اگرچه فوائد زیادی را از انجام این عمل روحانی علما کشف کرده اند و درج کرده اند) بلکه می خواهم، برداشت خویش را نسبت به این عمل که مکرر می بایست از طرف ما انجام گیرد بیان دارم.
انسان ها نیاز به دین دارند زیرا که ساخت و اساس انسان چنین است که از دو بٌعد تشکیل شده است، یکی بٌعد مادی و دیگری بعد معنوی، آرامش در بٌعد مادی انسان که ظاهر و بدن انسان را می توان با انجام بعضی از امور نه چندان صعب بدست آورد، ولی مهمترین چیزیکه بر حیات انسان تاثیر خاص دارد بٌعد معنوی انسان است که بدست آوری آرامش برای این بخش از انسان دشوار تر است و حتی گاه انسانها بخاطر بدست آوردن آرامش به این بٌعد از تشکیل خود هر نوع کارها را انجام میدهند و از هرچیز استفاده می کنند تا که آرامش بدست آورند و اندکی خیال خویش را از مشکلات دور بدارند و بتوانند که واقعا بدون احساس به کدام سختی در آرامش زندگی کنند، (اگرچه به عقیدۀ ما مسلمانها زندگی را نمی توان فقط در این دنیا خلاصه کرد).
امروزه نیز روانشناسان بر این نظرند که انسان جهت حل مشکلات روانی و روحی اش نیاز به عبادت دارد، نیاز به دعا و مناجات دارد و در کل نیاز به نیروی مافوق بشری دارد تا بتواند نا گفته هایش را بگوید، و اینهمه را می توان در نماز انجام داد...
در نماز چنانکه دین به ما اجازه داده است می توانیم هرآنچه خواستۀ مشروع داشته باشیم بیان کنیم، و بخواهیم و از درد و رنج خود بگوئیم و بهترین و وقت نماز بهترین وقت و زمانی که میتوانیم بغض گلون خود را بشگافیم و بگوئیم و بگرییم تا که جسما و روحا راحت شویم و آرامش یابیم و البته اینهمه در صورتی به دست آمدنی است که بتوان این عبادت و این عمل روحانی را به طریق درست آن انجام داد و از قبولی آن نا امید شد و به آسانی از انجام این عمل دست نکشید و هرلحظه که احساس تنهایی، بی کسی ومشکلات بوجود آمد یاد از سخن برگزیدۀ خداوند در روی زمین پیامبر(ص) آورد که می فرموند به حضرت بلال: ما را راحت بساز ای بلال، و بلال(رض) می دانست که می بایست اذان گفت تا نمازی خوانده شود و بین مخلوق وخالق ارتباطی بوجود آید و عهد بسته شده تجدید شود و انسان ضعیف بر داشتن تکیه گاه اش مطمئن تر گردد.
