اهمیت سواد در دنیای امروز بر کسی پوشیده نیست. کشورهای ثروتمند دنیا کشورهای با سوادی استند که به این وسیله به تکنولوژی و پیشرفت دست یافته اند. و با صادرات کالای های صنعتی شان اقتصاد دنیا را در دست گرفته اند.
در کشوری مانند افغانستان به دلیل پایین بودن سطح سواد و کمبود افراد متخصص در رشته های مختلف قسمت زیادی از کالای های صنعتی از خارج وارد می شود و این مسأله ضربه محکمی بر پیکر اقتصاد ما به حساب می آید. چون علاوه بر این که اگر این کالا ها در داخل افغانستان تولید شود، مردم می توانند با قیمتی ارزان تر به آن ها دست رسی داشته باشند و همچنین سود تولید چنین کالاهایی نیز در داخل کشور مصرف شود و همین طور از نیروی کار داخلی نیز برای تولید استفاده صورت گیرد. در حالی که متأسفانه امروز این امکان برای ما وجود ندارد.
اقتصاد خوب و سالم امروز در تمام بخش های زندگی بشر تأثیر گذار است. بدون دست یافتن به یک اقتصاد خوب کشورها نمی توانند به دولت هایی قدرتمند دست بیابند و هم چنین در زمینه تغییرات مثبت و اساسی فرهنگی اجتماعی قدم بر دارند. که البته باز در این زمینه ها نیز سواد مهم ترین نقش را نیز بازی می کند. به این دلیل که بر علاوه این که تأثیر مستقیمی بر روی اقتصاد دارد به صورت مشخص بر روی دولت داری خوب و مسایل فرهنگی اجتماعی نیز تأثیر گذار است.
با توجه به همه این نکات فرا گیری سواد برای همه شهروندان افغانستان یک امر ضروری و حتمی است. همه افراد جامعه وظیفه دارند با فرا گیری سواد سطح معلومات و آگاهی های شان را بالا ببرند و در این زمینه دولت نیز وظیفه حمایت از سواد و سوادآموزی را بر عهده دارد که در این بخش و برای سطوح مختلف اداره هایی مانند وزارت معارف، ریاست سوادآموزی و وزارت تحصیلات عالی مهم ترین مسوولیت را بر عهده دارند.
افغانستان و هر کشور فقیر و جنگ زده دیگری مانند کشور ما وقتی می تواند روی پای خود بایستد و دستش در مقابل جامعه جهانی دراز نباشد، که همه مردم آن از زن و مرد و پیر و جوان در راستای امحای بی سوادی قدم بردارند و این اقدام نیکو و فرخنده را از خود و خانواده خود آغاز کنند.
در این صورت ما دیگر نه وابسته به کشورهای همسایه خواهیم بود و نه به جامعه بین المللی و آن وقت است که می توانیم سیاست خارجی خود را به گونۀ دیگر تنظیم کنیم. به گونۀ که بر اساس حسن همجواری و منافع مساوی طرفین رابطه ما با کشورهای همسایه یک رابطه دوستانه که منافع هر دو کشور در آن تعریف شده است خواهد بود. و همین طور کشورهای جامعه جهانی دیگر با نگاهی دلسوزانه به سمت ما نخواهند دید، بلکه به عنوان یک رقیب اقتصادی با ما وارد معاومله خواهند شد که واضح است در این صورت ما تصمیم می گیریم که چه نوع رابطۀ با چه کشورهایی داشته باشیم. و این امر ممکن نیست تا نیروی انسانی ما به عنوان نیرویی با سواد، تحصیل کرده و متخصص ابراز وجود نکند.
نویسنده: خان آقا فیضی
