گواتیمالا و کلمبیا دو ملتی اند که بیش از این نمیتوانند نه از لحاظ جغرافیایی و نه از لحاظ فرهنگی دور باشند. آنها در دو گوشه مخالف جهان واقع شده اند و در دید نخست هیچ چیز مشترکی ندارند: زبان, دین, غذاها, سنت ها و باورهای متفاوت. گواتیمالایی ها و کمبودیایی ها متفاوت می اندیشند, رفتار میکنند و لباس میپوشند, و از دو فرهنگ متفاوت برخاسته اند که در جریان سالهای زیادی از هم جدا افتاده اند. گرچه آنها گذشته و تاریخ مشابه دارد که با خشونت و بی عدالتی گره خورده است و سبب استبداد بر آنها شده است و تا هنوز دهه ها میشود ادامه دارد. بر این اساس گواتیمالا و کمبودیا باهم بسیار مشابه اند.

در جریان یکی از مقاله های گذشته خود, تنفر شدید خود را از حکومت جاری کمبودیا ابراز داشتم که نمیتواند سلسله کمر روج (Khmer Rouge) که مقصر به انجام یکی از خونبار ترین کشتارهای جمعی در تاریخ بشر اند را به پنجه عدالت بسپارد. تعدادی از بیرحمی های راکه آنها در دهه هفتاد در حق هم میهنان خود انجام دادند را بیان کردم که در مدت کمتر از چهار سال سبب مرگ یک سوم مردم کمبودیا گردید. برای اینکه بصورت کامل دلیل من برای مقایسه کمبودیا و گواتیمالا را بدانید, برای شما داستان جوز افراین مونت (JOSE) را بازگو میکنم.

در زمان های پیش کسی بود بنام مونت, ژنرال ارتش گواتیمالا که در سال 1982 در یک کودتای نظامی قدرت را بدست گرفت. استبداد او فقط هفده ماه طول کشید, اما بطور یقین اثرگذاری اش را در سرتاسر زمان به جاه گذاشت. او یکی از بسیار ژنرال های ارتش بود که در جریان سی و شش سال جنگ داخلی این کشور را اداره کرد و سبب درد بیشتر آن شد. گرچه دوره او یکی از استبدادی ترین بخش های این تنش شمرده میشود, بویژه برضد مردم بومی مایاها. برای شکست جنگ های چریکی, ژنرال مونت, با همدستی ایالات متحده آمریکا, دست به توسعه فضای وحشت در سرتاسر کشور زد که نه تنها افراد مسلح را شکنجه میکرد بلکه هرکسیکه گمان آن میرفت که آنها را پناه میدهد.