الا بذکر الله تطمئن القلوب

Posted on at


به نام خداوند جان و خرد


کزین برتر اندیشه برنگذرد


خداوند نام و خداوند جای


خداوند روزی ده رهنمای


در این مقاله می خواهم در مورد آیه شریف «الا بذکرالله تطمئن القلوب» برایتان بنویسم. این آیه شریفه می فرماید که همانا با ذکر خدا دلها آرامش پیدا میکند.


انسانها در زندگی نیاز به یک تکیه گاه دارند تا خود را تنها و ناتوان احساس نکنند، زمانی که کسی خود را تنها احساس کرد آن زمان است که اضطراب و استرس سراغش می آید. اما وقتی که ما به کسی تکیه می کنیم احساس آرامش پیدا می کنیم. اگر این تکیه گاه خداوند قادر مطلق باشد آرامش ما بیشتر می شود زیرا او همیشه با ما هست و قادر مطلق نیز است و از طرفی ما را نیز دوست دارد بنابراین اگر در زندگی به خدا تکیه کنیم و به او توکل کنیم می توانیم زندگی آرامی را داشته باشیم. بنابراین از لازمه تکیه بر خدا این است که همیشه به یاد او باشیم و ذکر او را بگوییم و به خود تلقین دهیم که با او هستیم و او نیز با ماست. از مزایای ذکر خدا این است که همیشه این تلقین به ما صورت می گیرد.


اما ذکر خدا نیز به سه بخش تقسیم می شود.



  1. ذکر زبانی: این ذکر فقط به روی زبان صورت می گیرد و بسیاری اوقات پیش می آید که کسی متوجه خدا نیست اما ذکر خدا را بر روی زبان می گوید. این ذکر نیز فایده هایی دارد و می تواند به انسان آرامش ببخشد. دانشمندان می گویند که ذکر «الله» خود سیستم تنفسی انسان را کنترل می کند و بهبود می بخشد به طور مثال شما می توانید ده بار ذکر «الله» را به آرامی و عمیق تکرار کنید تا ببینید که نفس کشیدن تان راحت تر شده و آرامش تان بیشتر. نفس کشیدن زیبا و درست می تواند برای انسان آرامش بخش باشد چنانچه توصیه بسیاری از روانشناسان این است که برای رفع استرس نفس های عمیق باید کشید و باید کوشش کرد که راحت نفس بکشیم.

  2. ذکر قلبی: این ذکر زمانی است که ما با توجه به خدا فکر کنیم حتی بدون اینکه نام او را بر روی زبان جاری بسازیم. همین که توجه به خدای تبارک و تعالی می کنیم در حال ذکر هستیم و هرچه بیشتر به او توجه کنیم و فکر کنیم آرامش ما بیشتر می شود. زیرا وقتی ما به خدا فکر می کنیم به یاد لطف و مهربانی های بیکران او می افتیم که به ما داشته است و چه حسی لذت بخش تر از این است که کسی به خالق خود، به خدای خود، به خالق زیبایی ها، به پروردگار خویش فکر کند. اساساً آرامش و لذت مفاهیم احساسی هستند وقتی انسان دارای مدرک معتبر تحصیلی می باشد، آن مدرک به او آرامش نمی دهد بلکه همین احساس داشتن آن مدرک است که به او آرامش می دهد و همینطور در مورد وسایل و امکانات مادی زندگی. داشتن خانه ی زیبا، موتر لوکس اینها هیچ آرامشی به انسان نمی دهند بلکه زمانی که ما به آنها فکر می کنیم و احساس داشتن آنها را می کنیم این احساس است که به انسان آرامش می بخشد. بنا بر این وقتی ما به پروردگار خویش نیز فکر می کنیم و می بینیم که تنها نیستیم، پروردگاری داریم که ما را پروردیده است به بهترین وجه ممکن و همیشه به ما لطف داشته و مهربانی نموده است و همیشه در هر جا و مکان و هر زمان با ما است و ما را نیز دوست دارد. این فکر باعث ایجاد احساس آرامش می شود و به انسان آرامش وصف ناپذیری را می بخشد. بنا بر این آرامشی که ذکر قلبی به انسان دست می دهد بیشتر از آرامشی است که از ذکر زبانی نصیب فرد می شود.

  3. ذکر عملی: شاید شنیده باشید که کسی را دائم الذکر می گویند. یعنی به صورت مداوم ذکر خدا را می کند. به صورت قطعی تمامی پیامبران و اولیای الهی دائم الذکر بوده اند. این به این معنا نیست که آنها همیشه و بدون هیچ وقفه ای نام خدا را بر روی زبان جاری می ساخته اند و یا به خداوند فکر می کرده اند. این امر تقریباً ناممکن است. زیرا افراد در جامعه با کسان دیگر صحبت می کنند و کارهای روزمره ای را انجام می دهند که این کارها نیاز به توجه و تمرکز دارد و امکان ندارد کسی در عین زمان به دو چیز تمرکز و فکر کند یعنی هم به درس خواندن تمرکز کند و هم به خدا فکر کند. اما افرادی که دائم الذکر هستند کسانی هستند که تمام کارهای خویش را برای رضای خدا انجام می دهند و زندگی خویش را در مسیر رضای خدا قرار داده اند و به آن سمت حرکت می کنند. یعنی آنها گفتار، افکار و رفتارشان را در جهت رضای خدا تنظیم نموده اند و حتی وقتی می خوابند و یا غذا می خورند آنرا هم برای رضای خدا انجام می دهند، یعنی نیت آنها این است که خویش را تقویت کنند تا خدا را بهتر عبادت کنند و اساساً می دانند که خداوند دوست دارد که بنده اش قوی و نیرومند باشد و اساساً می دانند که خداوند غذاها و نعمت ها را برای مصرف بندگان مومن خویش آفریده است و دوست دارد که بندگان مومنش از آنها استفاده نماید. بنا بر این کسی که در عمل خدا را ذکر می کند آرامش بیشتری دارد زیرا این شخص به وظایف خویش عمل نموده است. و کسی که وظیفه ی خویش را انجام داده باشد دیگر نگرانی بابت عواقب و نتایج آن ندارد و وقتی نگرانی نباشد آرامش هست. به همین خاطر است، کسانی که دائم الذکر هستند و همیشه در عمل خدا را ذکر می کنند به صورت دائمی آرامش دارند و هیچ نگرانی و دلهره ای ندارند.


نکته مهم دیگر مسئله آرامش و آسایش است. این دو کلمه معمولاً به صورت مترادف استفاده می شوند اما بعضی از علما میان این دو کلمه تفاوت قائل شده اند و آسایش را برای آسوده گی های مادی که انسان از آن برخوردار است بکار می برند. یعنی کسی در زندگی مادی خویش امکاناتی دارد و این امکانات به وی آسایش در زندگی می بخشد اما آرامش مربوط به باطن انسان و امور معنوی است. کسی ممکن است بر روی سنگفرش های خیابان بخوابد و آرامش داشته باشد و کسی نیز ممکن است که در قصرها زندگی کند ولی آرامش نداشته باشد و آسایش داشته باشد.


 




About the author

SaraNoori

Sara Noori
From Afghanistan

Subscribe 0
160