هر روزم چند دقیقه ای و گاهی چند ساعت، صرف ر
فت وآمد میشود. رفتن به دفتر کارم و برگشتن و گاهی وقتها ملاقات هایی که بیرون از دفتر انجام میشود. تلاش من و راننده دفتر برای یکی کردن سلیقه موسیقی به جایی نرسید. من محسن نامجو و همای گوش میدادم و او ام پی تری را پر میکرد از آهنگ های دیگر.
طی یک توافق نانوشته به این نتیجه رسیدیم که بی خیال مجموعه آهنگ هایمان شویم و به جایش به رادیوهای وطنی گوش دهیم. هر چه پیش امد خوش آمد.
بخش زیادی از برنامه های رادیویی صرف گفتگو و درخواست آهنگ میشود.
بخش اول که شامل گفتگوهاست شامل صحبت گردانندگان رادیو میشود که عموما دخترها و پسرها هستند و نود درصد صحبت این است که: دخترها بهتر هستند یا بچه ها؟ ما خوش خوی تریم یا شما؟ امروز چاشت چی پخته کدی؟ دیشب چی خوردی؟
واین بحث های بیفایده وبی نتیجه با شوخیهایی زننده همراه است.
بخش دوم که شامل صحبت مجری با شنوندگان میشود شنیدنی تر است. یک دختر و بچه که هیچ نسبتی باهم ندارند همدیگرا را جان و قندول و... خطاب میکنند و عشوه هایی می ریزند که نگو و نپرس. در دلم میگویم خدا کند همانطور که یک دختر وبچه غریبه را با ناز خطاب میکنید،مادر و همسر وخواهرتان و بالعکس را هم در امورات روزمره تان به همین اندازه ناز بدهید.
آیا برنامه سازان رادیوهای افغانستان حتی استعداد کپی کردن از برنامه های رادیویی موفق دیگر کشورها را هم ندارند. آیا رسالت خود را به عنوان رسانه که بازتاب جامعه ای باشند که در آن زندگی میکنند را فراموش کرده اند.
تصویری که این آدمها از کار کردن در رسانه میدهند انسان هایی فرومایه را تصویر میکنند که با تکیه بر جنسیت خودشان و مخاطب سطحی ترین و مبتذل ترین نیازهای انسان امروز را نشانه گرفته اند تا شنونده ای برای خود دست و پا کنند.
* عکس برگرفته از وبسایت رادیو آرمان است
