به نام استقلال نداشته مان!

امروز 28 اسد است و همه گی از استرداد استقلال افغانستان و شاه امان الله خان غازی سخن می گویند. در گوشه و کنار کشور هم محفل ها برپا و سخنرانان خواستار همهمه مردم هستند.

اما واقعیت از دید بسیاری دیگر پنهان نمانده. کدام استقلال؟ استقلال اگر می بود خط دیورند پس کجای معرکه است؟ خطی که دمار از روزگار مایان در آورده و کسی به آن توجه نمی کند و آن را خط نفاق بین دو برادر می خواند. حال آن که برادران آن طرف خط این سوی خطی ها را به پوست پیاز هم نمی خرند.

استقلالی که امروز ما داریم هم جالب است. پیاز ما از هند، کچالوی ما از پاکستان، آرد ما از قزاقستان، پول ما از غرب و صدقه کافران خیرخواه، معاش رییس جمهور ما از استخبارات کشورهای همسایه، سیگار ما از کره، شامپو و صابون ما از تمام دنیا، کفش و لباس ما از چین، و حتا خلال دندان ما هم وارداتی است. یعنی هیچ نداریم. از بدو تولد تا مرگ یعنی از پارچه سفید قنداق ما تا پارچه سفید کفن ما وارداتی است. ادعای استقلال هم داریم و خود را مستقل می نامیم. رییس جمهور ما گدا و ذلیل دانشمندان ما فراری هنرمندان ما پنهان از ترس جان، تمام سنگ و کوه و کوچه و خیابان ما جولانگاه جنگ و آتش و گلوله است.

این چه استقلالی است که ما را در به در کرده و هر روز بیشتر از دیروز درگیر آن هستیم. استقلال وقتی معنا پیدا می کند که دست در جیب خود کنیم و نان از سفره خویش بخوریم نه نان گدایی در سفره و پول معامله خون مردم در جیب ما باشد.

هر چند لغو برده گی از کارهایی بود که اما ن الله انجام داد که کاری بزرگ است البته نه به آن بزرگی که تصور می شود اشتباه فاحش پدران خود را که لکه ننگی بود پاک کرد.

استقلال داریم اما وقتی میخواهیم برای آن جشنی بر پا کنیم از ترس برادران ناراضی متوسل به نیروهای خارجی ای می شویم که از ینگ آباد آمده اند تا امنیت ما را تامین کنند. ما استقلال داریم ولی جرات تصمیم گیری حضور یا عدم حضور نیروهای خارجی در کشور را نداریم. استقلال داریم اما در تلویزیون های ما که بی شمارند تعداد فیلم های افغانی انگشت شمارند. استقلال داریم اما سوخت موتر های مان را از دیگران گدایی می کنیم. استقلال داریم اما چاکلیتی که بچه های مکتبی مان می خرند از خانه همسایه است . استقلال داریم و پوشیدن و خرید لباس های خارجی برایمان کلی افتخار است و اصلن لباس داخلی نداریم که بدن عریان خویش را در آن پنهان کنیم. استقلال یعنی آن چیزی که ما داریم!

رکوردهای ما ساکنان این  کشور مستقل!

اولین کشور تولید کننده خشخاش(95%)

اولین  کشور دارای فساد اداری در جهان

پایتخت مان آلوده ترین شهر جهان

اولین کشوراز نظر مهاجرت اتباع(25% اتباع)

خطرناک ترین کشور برای زنان در جهان

پنجمین کشور فقیر جهان

و ما چقدر مستقلیم! مخصوصن وقتی که بیلانس واردات و صادرات ما 98% واردات در مقابل 2% صادرات است.