مشکلی دارم بسیار جدی و سرسام آور.
شاید تصور کنید بیماری لاعلاجی داشته باشم، شاید هم فقر که اکثریت جامعه به آن سردچارند و شاید هم اعتیاد هم به مواد مخدر و تصوراتی ازین قبیل. اما مسئله که مرا در خود بلعیده فراتر ازینهاست من از جایی دردمندم که ادعا دارند بزرگترین و مهمترین مرجع اکادمیک افغانستان هستند، آینده درخشانی را برای کشور رقم میزنند، باور های نادرست را از میان جامعه برمیچینند، رابط منطقی بین علم و جامعه سنتی افغانستان هستند و چندین و چند دیگر.
در یک کلام، دانشگاه شاید هم پوهنتون کابل.
حتم دارم شما هم در جریان این صحبت ها باشید، اما برای من خاص است چون هر روز آنرا قبل یا بعد از درس میشنوم. بزرگان ما که برای من فرق نمیکند تعریف شما از بزرگان چیست؟ هر روز شعار میدهند "بیائید وحدت ملی مانرا جزء اولویت های خویش قرار دهیم، گام های عملی درین راستا برداریم، به فرهنگ همدیگر احترام بگذاریم و و و.
اما گویا فراموش کرده اند که زبان جزء فرهنگ یک ملت است و باید به آن احترام گذاشته شود و این اختلاف بی مورد را در مورد واژه "دانشگاه" نیز شایع کرده اند که متأسفانه تعداد قابل توجه از دانشجویان را نیز فرا گرفته است که تحمل استفاده از واژه "دانشگاه" را در قالب مترادف واژه "پوهنتون" در زبان دری ندارند و آنرا واژه وارداتی از کشور های بیرونی می دانند.
اما بر فرض که این واژه متعلق به بیگانگان باشد پس سوال اینجاست که چرا این جدیت و حساسیت را در مورد واژه های مانند (اوکی، پرابلم، گارد، کافی شاپ و واژه های اینچنینی) که روزانه خود شان بارها استفاده میکنند ندارند.
من تنها به فکر احترام گذاشتن به زبان دری نیستم بلکه معتقدم این احترام گذاشتن نه تنها در مورد زبان های ملی کشورم حتی در مورد سایر زبان ها هم رعایت شود.
این مسئله تا حدی موضوع جالب و سوژه مباحثه بین دانشجویان شده است که حتی بعضی از دوستان من از سر شوخی و مزاح واژه "پوهنگاه" را کشف کرده اند تا دل هیچ یک از دو طرف نرنجد.
نویسنده: محمد کمیل جوادی
