پش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست        حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکی است
      اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست        گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست
          هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید        چون نکو می‌نگرم، حاصل افسانه یکیست
              اینهمه قصه ز سودای گرفتارانست         ورنه از روز ازل، دام یکی، دانه یکیست
       ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه         گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست
     گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم         آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
    هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند        بهر این یک دو نفس، عاقل و فرزانه یکیست
              عشق آتش بود و خانه خرابی دارد         پیش آتش، دل شمع و پر پروانه یکیست
           گر به سرحد جنونت ببرد عشق عماد        بی‌وفایی و وفاداری جانانه یکیست