امشب میخواهم از درد جامعه ‌ی بنویسم که هر روز شان جهنم است
آری همان دوزخ زمینی (افغانستان)
نمیدانم باید از چه بگویم از کجا شروع کنم از فریاد و آه بچه یتیمی گه پدر و مادرش در جنگ از دس داده ...
از فریاد پدری که بچه اش از گرسنگی جلوی چشمانش جان می دهد ...
از جامعه ی که دختران را به جرم دختر بودن محکوم می کنند ...
آری همین سر زمین نفرین شده ...
مگر آه دختری که به جرم دختر بودن زنده به گور میشود میگذارد روشنای وارد این مملکت شود ....
نههه ...
اینجا جامعه اس که اسلام  را به تمسخر گرفتن..
انتحاری و کشتن ادم های بی گناه را راه بهشت مینامند..
فرق بین دختر و پسر..
محروم کردن دختر از علم را اسلام می نامند...
اینجا جایست که مرد بودن را با نر بودن اشتباه میگیرند...
ولی افسوس....
که مرد بودن خشونت و بی احساسی و سنگ دلی و داد کشیدن و حرف زور گفتن و تعصب و لجبازی نیست..
مرد یعنی یک پسر خوب برای والدین یک برادر خوب برای خواهر و برادرش  و یک شوهر خوب و کامل برای خانومش و یک پدر واقعی و یک تکیه گاه همیشگی برای فرزندانش ...

ولی صد افسوس که این حرفا در این مملکت معنی خاصی ندارد و جامعه روز به روز رو به نابودی است

.