پرورش فرزندان
فرمان بری و اطاعت عبارت از پابندی به یک سلسله اوامر است، هر چند که این التزام در مسیر مخالف خواسته های نفس قرار گرفته باشد.
مادر و پدر نخستین نیروی تاثیر گذار در زندگی کودک محسوب می شوند، هرگاه کودک به فرمان بری از پدر و مادر عادت بگیرد بی تردید در زمان بزرگ سالی و روزگار جوانی مفهوم التزام به فرمان بری و اطاعت از بزرگان را درک می کند و درپیشاپیش همه به امر و نهی خداوند گار هستی درهر موردی توجه می نماید.
شاید بسا از مشکلات که در مکاتب دامنگیر ماست ریشه در خواندن و نوشتن نسل به فرمان بری و اطاعت از بزرگان ، استادان و ادارۀ آموزشگاه داشته باشد و بی توجهی در میدان کار و عمل ما را رنج می دهد در واقع تصویری از عدم فرمان بری و تربیت نا سالم فرزندان می توان محسوب گردد.
افزون برآن تجارب ناکام و تلخ زنا شویی و بلند رفتن آمار طلاق در جامعه نیز به عدم عادت دختران به فرمان بری از پدران ، مادران و شوهران شان باز می گردد.
بنابر آن ناگذیر از همان خورد سالی فرزندان را به اطاعت و فرمان بری عادت داد و درخت اخلاق در باغستان زندگی شان غرس کرد و هدف ما از خورد سالی همان آغازین روزهای است که کودک توانایی حرف زدن و مطالبۀ اشیا را تمرین می نماید.
پرورش و تمرین کودک را از نشان دادن چیزی شروع می کنیم مثلا تصویری را در الماری می گذاریم و گاه ناگاه الماری را باز می نماییم و در حضور کودک ، مادر باید تمایل خویش را مبنی بر بدست آوردن آن چیز ابراز کند ، اما پدر بایستی مادر را از گرفتن تصویر به دلیل مبتذل بودن آن منع کند و در عوض، او را به چیزی دیگر که منافع اخلاق و آموزه های دینی نباشد تشویق نماید ، هرگاه که الماری را پیش روی طفل اش باز می کرد و طفل همان چیز گمراه کننده را می خواست باید به کودکش بگوید که: " این راه برایت نمی دهم "و ما بااین تمرین نمونه یی ساده در حقیقت به چند هدف می توانیم دست یابیم.
*عادت دادن کودک به اطاعت و فرمان بری.
*عادت دادن او بر تناز از خواسته های که منافع آموزه های دینی و اخلاقی ماست.
*فهماندن به کودک فرمان بری برای خورد سال و بزرگ سال روشی بسیار نیکو است و به هیچ صورت چیزی از قدر و ارزش انسان نمی کاهد .
درست اینگونه مشق و تمرین به مادران این امکان را خواهد داد که در آینده به آسانی بتوانند فرزندان خویش را از چیزی ناروا نهی نماید ، چه در کودکی به آنها فهمانده اند که برخی چیز های وجود دارد که مبادرت به آنها ممنوع و ناجایز است
همچنان از نگاه اسلامی گناه محسوب می گردد .
این نکته را نباید فراموش کرد که از یک طرف دایرۀ اشیای ممنوع را باید بر طفل بسیار محدود بسازیم و از طرف دیگر متوجه باشیم که او را از چیزی منع نکنیم که اگر گریه کرد و آه و فریاد سردادن چیز را برایش بدهیم ، و در این صورت مفهوم تربیتی ارزش خود را از دست خواهد داد.
